دنيوى‌اش جاى داد»؛ (فقسم بينهم معايشهم، و وضعهم من الدّنيا مواضعهم).

اشاره به اينكه خداوند تمام نيازهاى مادى انسان را در اختيار او قرار داد و هركدام را برحسب لياقت، جايگاهى بخشيد.

اين همان چيزى است كه در قرآن مجيد در آيه 32 زخرف آمده است، مى‌فرمايد:

« «نَحْنُ قَسَمْنا بَيْنَهُمْ مَعِيشَتَهُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ رَفَعْنا بَعْضَهُمْ فَوْقَ بَعْضٍ دَرَجاتٍ» ما اسباب معيشت آنها را در زندگى دنيا در ميانشان تقسيم كرديم و بعضى را بر بعضى برترى داديم».

بديهى است معناى تقسيم معيشت اين نيست كه بدون سعى و كوشش همه‌چيز به خانه انسان بيايد، از آنجا كه روزى بر سعى و كوشش، مايه تباهى و تنبلى و بى‌اعتنايى به روزيهاست، خداوند مواد همه را آفريده و همگان را به سعى و عمل دعوت كرده است.

مقامات ظاهرى نيز كه خداوند به بندگان بخشيده، بدون سعى و كوشش به دست نمى‌آيد.

اين نكته نيز قابل توجه است كه اگر گروهى در دنياى امروز بر اثر گرسنگى جان مى‌دهند، نه به علت كمبودهاست، بلكه به سبب ظلم و ستم گروهى خودخواه و سودجو و انحصارطلب است. حتى در سخت‌ترين سال‌هاى قحطى اگر تقسيم عادلانه‌اى در ارزاق شود، كسى گرسنه نمى‌ماند.

نه تنها ارزاق انسانها، بلكه روزه همه جانداران و حيوانات را به گونه شگفت‌آورى براى آنها فراهم ساخته است؛ نه نطفه‌ها را در جنين به فراموشى سپرده، نه جاندار كوچكى كه درون تخم پرندگان، يا دانه گياهان وجود دارد، محروم ساخته است. داستان تقسيم روزى در طرق بسيار مختلف آن، داستانى است بسيار شگفت‌انگيز كه درباره آن كتابها مى‌توان نوشت و حتى شرح كوتاه آن به درازا مى‌كشد.

سپس به بيان فضايل و صفات برجسته پرهيزكاران پرداخته و سخن را با ذكر سه‌