مى‌كند و هرگز در برابر كارهاى خلاف آنها تندى نمى‌كند و حتى كلمه «افّ» را نيز به آنها نمى‌گويد. [1]

تعبير به‌ «كلاكل» (جمع كلكل به معناى استخوان سينه) اشاره به افراد نيرومند و سركردگان است و «قرون» جمع «قرن» به معناى شاخ كنايه از افراد نيرومند است، زيرا شاخ حيوان از محكمترين اعضاى اوست.

سپس امام عليه السّلام به بيان نكته دوم از اين بخش؛ يعنى رابطه بسيار نزديك او با پيامبر صلّى اللّه عليه و اله پرداخته و نشان مى‌دهد كه اين رابطه از آغاز طفوليت تا پايان عمر بوده و امام تربيت يافته دامان پيامبر اكرم است، مى‌فرمايد: «شما به خوبى موقعيت مرا از رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله از نظر خويشاوندى نزديك، و منزلت و مقام ويژه، مى‌دانيد»؛ (و قد علمتم موضعي من رسول اللّه- صلّى اللّه عليه و آله- بالقرابة القريبة، و المنزلة الخصيصة).

آن‌گاه براى توضيح بيشتر مى‌افزايد: «او مرا در دامان خويش در حالى كه كودك (خردسالى) بودم مى‌نشاند و (همانند فرزندش) مرا به سينه خود مى‌فشرد و در بستر خويش در كنار خود مى‌خوابانيد، به گونه‌اى كه بدن خود را (همچون يك پدر بسيار مهربان) به بدن من مى‌چسبانيد و بوى خوش خود را به مشام من مى‌رساند و (چون بسيار كوچك بودم و توان جويدن غذاى سخت را نداشتم) غذا را مى‌جويد و در دهان من مى‌گذاشت»؛ (وضعني في حجره و أنا ولد يضمّني إلى صدره، و يكنفني في فراشه، و يمسّني جسده، و يشمّني عرفه‌ [2]. و كان يمضغ الشّي‌ء ثمّ يلقمنيه).

اين تعبيرات نشان مى‌دهد كه پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله هيچ تفاوتى ميان على عليه السّلام و فرزندان خود نمى‌گذاشت و از آن موقع كه آن حضرت بسيار كم سن‌وسال بود او را در دامان و آغوش خود پرورش مى‌داد و نهايت محبّت را درباره او ابراز مى‌فرمود.

[1]. در فى ظلال نهج البلاغه (شرح محمد جواد مغنيه بر نهج البلاغه)، جلد 3، صفحه 151- 155، اين جمله از عبد الرحمن شرقاوى نقل شده است.

[2]. «عرف» به معناى بوى خوش است.