اشاره به اينكه زندگى پربركت شهرى و روستايى را از آنها گرفتند و آنان را به بيابانها راندند و در محيطهاى بى‌آب و علف آواره ساختند.

در ادامه مى‌افزايد: «آنان را به صورت گروهى فقير و مسكين، همنشين شتران مجروح و لباسهاى پشمين خشن ساختند. (شغلشان ساربانى، خوراكشان شير شتر، لباس و خيمه‌هايشان از پشمهاى خشن تهيه مى‌شد) آنها را ذليل‌ترين امتها از نظر محل سكنا قرار دادند و در بى‌حاصل‌ترين زمينها ساكن كردند. نه در پناه كسى بودند كه از حمايت او كمك گيرند و نه در سايه الفت و اتحادى كه بر عزتش تكيه كنند»؛ (فتركوهم عالة [8] مساكين إخوان دبر [9] و وبر [10]، أذلّ الأمم دارا، و أجدبهم قرارا لا يأوون‌ [11] إلى جناح دعوة يعتصمون بها، و لا إلى ظلّ ألفة يعتمدون على عزّها).

سپس امام به شرح نتيجه اين وضع پرداخته، مى‌فرمايد: «حالات آنها ناآرام، قدرتها پراكنده جمعيت انبوهشان متفرق شد. در بلايى شديد و جهلى فراگير فرورفتند، دختران زنده‌به‌گور شده، بتهاى مورد پرستش، قطع رحمها و جنگها و غارتهاى پى در پى از آثار آن بود»؛ (فالأحوال مضطربة، و الأيدي مختلفة، و الكثرة متفرّقة، في بلاء أزل‌ [12]، و أطباق جهل! من بنات موؤودة [13]، و أصنام معبودة، و أرحام مقطوعة،

[8]. «عالة» جمع «عائل» به معناى فقير است و «عيلولة» برطرف ساختن نيازهاى ديگرى است.

[9]. «دبر» جمع «دبرة» بر وزن «شجره» يعنى جراحت و زخم پشت حيوان.

[10]. «وبر» پشم شتر (و گاه به خصوص كرك گفته مى‌شود) و منظور از اخوان وبر در عبارت بالا، ساربانى شتر است.

[11]. «يأوون» از ريشه «اواء» بر وزن «كتاب» به معناى وارد شدن و سكنا گزيدن در مكانى است.

[12]. «ازل» به معناى تنگ و سخت است؛ به معناى حبس كردن نيز آمده است.

[13]. «موؤدة» از «وأد» بر وزن «رعد» در اصل به معناى ثقل و سنگينى است. سپس به دخترانى كه در زير خاك در عصر جاهليت پنهان مى‌كردند نيز اطلاق شده، زيرا آنها را در زير خاك پنهان مى‌كردند و انبوهى خاك و سنگ به روى آنها مى‌ريختند.