آرى آنچه در برنامه‌هاى دينى اهميّت فوق العاده دارد اخلاص و خلوص نيت است و به يقين اگر پيشوايان دين جلال و شكوه سلاطين را داشته باشند نيّتها غالبا آلوده مى‌گردد، گروه كثيرى از مردم براى تأمين دنيا و برخوردارى از امكانات آن پيشوايان به سراغ آنها مى‌روند كه: «النّاس عبيد الدّنيا» و گروه ديگرى با انگيزه‌هاى دوگانه؛ انگيزه‌هاى مادى و معنوى به سراغ آنها مى‌روند كه اولى به يگانگى از خدا و دومى نوعى از شرك است.

سپس در ادامه اين سخن براى تأكيد اين مطلب مى‌افزايد:

«ولى خداوند سبحان اراده كرده است كه پيروى از رسولانش و تصديق كتابهايش و خضوع در برابر ذات پاكش و تواضع در برابر فرمانش و تسليم در مقابل اطاعتش، امورى باشد كه فقط به جهت او انجام گيرد و چيز ديگرى آن را مشوب و ناخالص نكند»؛ (و لكنّ اللّه سبحانه أراد أن يكون الاتّباع لرسله، و التّصديق بكتبه، و الخشوع لوجهه، و الاستكانة [1] لأمره، و الاستسلام لطاعته، أمورا له خاصّة لا تشوبها [2] من غيرها شائبة).

در واقع امام عليه السّلام به پنج چيز اشاره مى‌كند كه همه آنها بايد با خلوص نيّت انجام گيرد:

1- قبول دعوت پيامبران، 2- تصديق به كتابهاى آسمانى، 3- خشوع عملى در برابر ذات پاك خدا، 4- تسليم درونى و قلبى در برابر فرمان او، 5- تسليم عملى و انجام اوامر او.

به اين ترتيب بايد ايمان و عمل و اخلاق همه خالصانه صورت گيرد- قرآن مجيد نيز مى‌فرمايد: «أَلا لِلَّهِ الدِّينُ الْخالِصُ» [3] و در جاى ديگر مى‌فرمايد: «وَ ما أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ» [4]

[1]. «استكانه» به معناى خضوع است.

[2]. «تشوب» از «شوب» بر وزن «شوق» به معناى خدعه كردن و چيزى را به چيز ديگرى براى فريب آميختن است.

[3]. زمر، آيه 3.

[4]. بينه، آيه 5.