خدا انسانى را با داشتن صفتى وارد بهشت نمى‌كند كه بر اثر همان صفت فرشته‌اى را از بهشت بيرون كرده است»؛ (فمن ذا بعد إبليس يسلم على اللّه بمثل معصيته؟ كلّا، ما كان اللّه سبحانه ليدخل الجنّة بشرا بأمر أخرج به منها ملكا).

سپس در تأكيد بر اين معنا مى‌فرمايد: «حكم او درباره اهل آسمان و زمين يكسان است و خدا با هيچ‌يك از خلق خود دوستى خاصى ندارد تا به سبب آن چيزى را كه بر همه جهانيان تحريم كرده است بر وى مباح سازد!؛ (إنّ حكمه في أهل السّماء و أهل الأرض لواحد. و ما بين اللّه و بين أحد من خلقه هوادة [1] في إباحة حمى‌ [2] حرّمه على العالمين).

اشاره به اينكه همه مكلفان در برابر خداوند يكسانند و هيچ‌كس را بر ديگرى امتياز نيست، خداوند با كسى خويشاوندى ندارد، گناه براى همه گناه و طاعت براى همه طاعت است. مبادا بعضى تصور كنند مجازات سنگين ابليس در برابر تكبرش از ويژگيهاى او بوده و دامان ديگران را نخواهد گرفت.

1- مسئله حبط اعمال‌

در اين بخش از خطبه آمده بود كه عبادات شش هزار ساله ابليس به سبب يك ساعت تكبر بر باد رفت.

مسئله احباط و تكفير، و به تعبير ديگر بر باد رفتن اعمال نيك يا جبران اعمال سوء با توبه و اطاعت، از مسائل مهمى است كه در ميان متكلمان و مفسران و ارباب حديث مورد بحث و گفتگوست.

[1]. «هواده» به معناى احترام و محبّت و نرمش آمده است.

[2]. «حمى» به معناى منطقه ممنوعه است از «حمى» بر وزن «نفى» به معناى منع گرفته شده است.