در واقع امام عليه السّلام در اين عبارت پرمعنا طرق نفوذ دنيا را در فكر و جان انسانها مورد توجّه قرار داده و درباره همه آنها هشدار مى‌دهد؛ دورى از زرق‌وبرق دنيا، عشق به آخرت، حمايت از پرهيزگاران، بى‌اعتنايى به مقامات دنياپرستان، چشم ندوختن به اموال و ثروتها و كاخها و زينتهاى ظاهرى، گوش ندادن به وسوسه‌هاى دنياپرستان، دست ردّ به سينه آنها گذاشتن، فريب درخشش ظاهرى دنيا را نخوردن و به امورى كه مورد علاقه صاحبان زر و زور است، دل نبستن.

به يقين هركس اين هشدارهاى نه‌گانه را به كار ببندد در دام شيطان و دنياپرستان نخواهد افتاد.

سپس امام على عليه السّلام به بيان دليلهاى روشنى براى هشدارهاى بالا پرداخته، چنين ادامه مى‌دهد: «زيرا زرق‌وبرقش نيرنگ و سخنش دروغ و اموال گران قيمتش غارت شده، و متاعش به سرقت رفته است!»؛ (فإنّ برقها خالب‌ [1]، و نطقها كاذب، و أموالها محروبة [2]، و أعلاقها مسلوبة).

در واقع واقع هريك از اين دلايل چهارگانه اشاره به بخشى از تعبيرات گذشته است:

فريبنده بودن زرق‌وبرق دنيا به جهت آن است كه دوام و بقايى ندارد و دروغ بودن سخنانش به دليل اين است كه با هيچ‌كس در هيچ‌زمان وفا نكرده است. غارت شده بودن اموالش به جهت اين است كه پيوسته دنياپرستان آن را از دست يكديگر غارت مى‌كنند و به سرقت رفته بودنش از آن روست كه هرمال ظاهرا نفيسى كه در دست كسى است فرد دنياپرستى چشم به آن دوخته و در فرصت مناسب آن را مى‌ربايد.

آن‌گاه بار ديگر امام به همه مخاطبان خويش هشدار مى‌دهد و با ذكر شش وصف‌

[1]. «خاطب» به معناى فريبنده از «خلابه» به كسر خاء به معناى فريب دادن گرفته شده است.

[2]. «محروبه» به معناى غارت شده از «حرب» به معناى جنگ كه سبب غارت مى‌شود، گرفته شده است.