پيچيده نيست، زيرا تقوا مخالف هواى نفس است و گام برداشتن برخلاف هواى نفس كار آسانى نيست. جاده تقوا بسيار پرسنگلاخ و پرفراز و نشيب است، هرچند پايانى لذت‌بخش دارد؛ ولى جاده هواى نفس، اما صاف و لذت‌بخش؛ اما پايانش بسيار دردناك است.

در حديثى مى‌خوانيم هنگامى كه خداوند بهشت را آفريد به جبرئيل فرمود نگاهى به آن بيفكن. هنگامى كه جبرئيل مناظر زيباى بهشت را ديد عرض كرد پروردگارا «لا يتركها أحد إلّا دخلها؛ هيچ‌كس نيست كه بهشت را رها سازد و وارد آن نشود»؛ اما هنگامى كه خداوند آن را در لابه‌لاى ناراحتيها (و مخالفت هواى نفس) پيچيد، فرمود نگاهى به آن بيفكن، چون جبرئيل به آن نگاه كرد عرض كرد: «يا ربّ أخشى أن لا يدخلها أحد؛ پروردگارا از اين مى‌ترسم كه هيچ‌كس وارد آن نشود». هنگامى كه دوزخ را آفريد به جبرئيل فرمود: نگاهى به آن بيفكن، چون‌كه جبرئيل به آن منظره وحشتناك نگاه كرد عرض كرد: «يا ربّ لا يدخلها أحد؛ پروردگارا هيچ‌كس به سراغ آن نخواهد آمد» اما هنگامى كه خداوند آن را در لابه‌لاى شهوات پيچيد فرمود نگاهى به آن بيفكن. وقتى كه جبرئيل به آن نگاه كرد عرض كرد: «يا ربّ أخشى أن يدخلها كلّ أحد؛ پروردگارا از آن مى‌ترسم كه همه وارد آن شوند». [1]

اين حديث پرمعنا در واقع شرحى است بر حديث فشرده‌اى كه از پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و امير المؤمنين عليه السّلام نقل شده است: «حفّت الجنّة بالمكاره و حفّت النّار بالشّهوات». [2]

(1). بحار الانوار، جلد 68، صفحه 72.

(2). همان مدرك و نهج البلاغه، خطبه 176.