پيشين و آينده عرضه داشته و مى‌دارد، زيرا فرداى قيامت همه به آن نيازمندند؛ در آن روز كه خدا آنچه را كه آفريده بازمى‌گرداند و آنچه را عطا كرده، بازمى‌ستاند و از همه نعمت‌هايش (صاحبان نعمت را) بازخواست مى‌كند (كه با نعمت‌هاى او چه كردند؟)»؛ (لم تبرح‌ [1] عارضة نفسها على الأمم الماضين منكم و الغابرين، [2] لحاجتهم إليها غدا، إذا أعاد اللّه ما أبدى، و أخذ ما أعطى، و سأل عمّا أسدى‌ [3]).

آرى تقوا همچون قصر زيبا، باشكوه و آرام‌بخشى است كه همگان را به سوى خود فرا مى‌خواند و در برابر ديدگان همه انسانها بوده و خواهد بود و همه كتب آسمانى و انبيا و اولياى الهى به سوى آن دعوت كرده‌اند. قرآن مجيد مى‌گويد: « «وَ لَقَدْ وَصَّيْنَا الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ مِنْ قَبْلِكُمْ وَ إِيَّاكُمْ أَنِ اتَّقُوا اللَّهَ» ما به كسانى كه پيش از شما كتاب آسمانى به آنها داده شده بود سفارش كرديم به شما نيز سفارش مى‌كنيم كه تقواى الهى پيشه كنيد». [4]

امام عليه السّلام در سومين نكته مى‌فرمايد: «اما چه كم هستند كسانى كه تقوا را پذيرا شدند و حق آن را ادا كردند (آرى) آنها عددشان كم و شايسته توصيفى هستند كه خداوند (در قرآن مجيد) مى‌فرمايد: اندكى از بندگان من سپاسگزارند»؛ (فما أقلّ من قبلها، و حملها حقّ حملها! أولئك الأقلّون عددا، و هم أهل صفة اللّه سبحانه إذ يقول: «وَ قَلِيلٌ مِنْ عِبادِيَ الشَّكُورُ» [5]).

امّا چرا تقوا با آن همه اهميّتى كه دارد طالبانش كم است؟ پاسخ اين سؤال چندان‌

[1]. «لم تبرح» از ريشه «برح» به معناى دور شدن و كنار رفتن گرفته شده و هنگامى كه با كلمه نفى همراه مى‌شود، معناى اثبات را مى‌رساند.

[2]. «غابرين» جمع «غابر» از غبور، بر وزن «عبور» گرفته شده كه به معناى باقى ماندن چيزى است، بنابراين «غابرين» يعنى بازماندگان.

[3]. «اسدى» از ريشه «سدى» بر وزن «عبا» به معناى نيكى كردن گرفته شده است.

[4]. نساء، آيه 131.

[5]. سبأ، آيه 13.