امام عليه السّلام در اين عبارات به نكات زيبايى اشاره مى‌كند. پرهاى پرندگان از شگفت‌انگيزترين بخشهاى آنهاست؛ هركدام شبيه نهال زيبايى است كه ريشه‌اش در گوشت بدن او به‌طور سطحى فرورفته و شاخ و برگها به صورت منظم از آن روييده و با چينش مخصوص در اطراف سر، گلو، بالها و سينه‌ها روى هم قرار گرفته است و هريك از آنها كه بيفتد نهال ديگرى به جاى آن مى‌رويد. لطافت آن عجيب و رنگ‌آميزى آن عجيب‌تر است.

سپس به پاهاى آنها اشاره مى‌كند كه بعضى براى خشكى ساخته شده، كوتاه و محكم و بعضى براى استفاده در كنار درياها و نهرها، بلند و كشيده كه با گردن بلندى همراه است و به حيوان اجازه مى‌دهد غذاى خود را از درون آب بگيرد.

آن‌گاه به مواد غذايى آنها اشاره مى‌كند كه براى هريك سهمى از دانه‌هاى غذايى و غير آن قائل شده است و جالب اينكه هيچ‌يك از پرندگان دندانى براى خرد كردن اين دانه‌ها ندارند. در عوض معده‌اى به آنها داده (كه در عربى به آن «قانصه» مى‌گويند) بسيار پرحرارت و داغ كه با ترشحات مناسب دانه‌ها را نرم و قابل جذب مى‌كند و چون به جهت وجود دشمنان مختلف، وقت زيادى براى برچيدن دانه ندارد، خداوند عضو ديگرى به آنها داده به نام چينه‌دان (كه در عربى به آن «حوصله» مى‌گويند) و مانند كيسه‌اى است براى جمع‌آورى سريع دانه‌ها تا به هنگام فرصت به‌طور تدريجى به سنگدان منتقل كند و آن را هضم و جذب نمايد.

آن‌گاه به انواع گوناگون و كاملا متفاوت پرندگان اشاره مى‌كند كه هريك ساختمانى مخصوص خود و برنامه‌هاى ويژه‌اى در زندگى دارند؛ از كلاغها گرفته تا عقابها و از كبوترها تا شترمرغها و عجايب آفرينش در آنها به قدرى زياد است كه انسان را مبهوت مى‌كند.

بزرگ است خداوندى كه اين همه موجودات را به صورتهاى مختلف آفريده است.

شايد جمله‌ «دعا كلّ طائر باسمه» اشاره به همين موضوع باشد كه هريك از پرندگان‌