مقابل جزر و مد ناشى از جاذبه ماه آرامش مى‌بخشد، و دامنه‌هاى آن چراگاه آماده‌اى براى چهارپايان است. همچنين طولانى بودن گله‌ها سبب مى‌شود منابع آب به صورت برف برفراز آنها ذخيره شود و تدريجا به سوى زمينهاى تشنه سرازير گردد و آنها را آبيارى كند، و انسانها و حيوانات تشنه را سيراب كند. قرآن مجيد مى‌گويد: « «وَ الْأَرْضَ بَعْدَ ذلِكَ دَحاها أَخْرَجَ مِنْها ماءَها وَ مَرْعاها وَ الْجِبالَ أَرْساها مَتاعاً لَكُمْ وَ لِأَنْعامِكُمْ» زمين را بعد از آن گسترش داد، و از آن آب و چراگاهش را بيرون آورد، و كوه‌ها را ثابت و محكم نمود، همه اينها براى بهره‌گيرى شما و چهارپايانتان است». [1]

در پايان به نكته مهمى از زندگى بشر اشاره مى‌كند و آن اختلاف لغات و لهجه‌ها و كثرت زبانهاست. با اينكه پدر و مادر همه يكى است اين تعدد لغات از كجا سرچشمه گرفته است و چگونه هرگروهى به زبان خاصى سخن مى‌گويند؟ و هم‌اكنون بيش از هزار زبان، اعم از زبانهاى رسمى و محلى در دنيا وجود دارد. خداوند چنان استعدادى براى خلق لغات به انسانها داده كه هرگروهى مى‌توانند براى خود لغت و زبانى ابداع كنند. شايد براى اينكه اسرار زندگيشان تنها نزد خودشان باشد و بيگانگان از آن باخبر نشوند. قرآن مجيد مى‌گويد: « «الرَّحْمنُ عَلَّمَ الْقُرْآنَ خَلَقَ الْإِنْسانَ عَلَّمَهُ الْبَيانَ» خداوند رحمن قرآن را تعليم فرمود، انسان را آفريد و به او سخن گفتن آموخت». [2]

نيز مى‌فرمايد: « «وَ مِنْ آياتِهِ خَلْقُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ اخْتِلافُ أَلْسِنَتِكُمْ وَ أَلْوانِكُمْ» و از آيات او آفرينش آسمانها و زمين و تفاوت زبان‌ها و رنگهاى شماست». [3]

امام عليه السّلام بعد از استدلالات قوى و نيرومند و قانع‌كننده بالا براى اثبات وجود خدا درباره منكران پروردگار سخن مى‌گويد و ادعاى بى‌اساس آنها را با دو دليل ابطال مى‌كند.

(البتّه كمتر موردى در قرآن و نهج البلاغه ديده مى‌شود كه سخن از ماديها و منكران ذات‌

[1]. نازعات، آيات 30- 33.

[2]. الرحمن، آيات 1- 4.

[3]. روم، آيه 22.