«رياح» (جمع ريح) اشاره به بادهاست كه وظايف مختلفى در چرخه حيات انسان و موجودات زنده بر عهده دارند، ابرها را به حركت درآورده به سوى زمينهاى خشك و بى آب، گسيل مى‌دارند، گياهان را بارور مى‌كنند، درياها را مواج مى‌سازند و به موجودات دريايى اكسيژن مى‌دهند، هواى آلوده را جابجا مى‌كنند و هواى تصفيه شده جنگلها را به شهرها مى‌فرستند.

«ماء» (آب) در اينجا به قرينه رياح (بادها) اشاره به نزول بارانهاى حيات‌بخش و زنده كننده است همان‌گونه كه قرآن مى‌فرمايد: « «وَ أَرْسَلْنَا الرِّياحَ لَواقِحَ فَأَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً» ما بادها را براى بارور ساختن (ابرها) فرستاديم و از آسمان آبى نازل كرديم». [1]

سپس امام عليه السّلام دستور مى‌دهد به موجودات مختلف اين جهان، از خورشيد و ماه گرفته تا گياهان و درختان نگاه كنيد و همچنين آبها و سنگها. (به نظر مى‌رسد «ماء» در اينجا كه در كنار حجر (سنگ) قرار گرفته اشاره به چشمه‌ها و نهرهاى جارى است) و اختلاف ليل و نهار، اشاره به نظام بسيار دقيق و حساب شده نور و ظلمت است كه هريك به دنبال ديگرى مى‌آيد و فصول چهارگانه را با آثار و بركاتش پديد مى‌آورد با شب‌هاى آرام‌بخش و روزهاى پرتلاش كه در آيات بسيارى از قرآن به آن اشاره شده است.

جمله‌ «و تفجّر البحار» مى‌تواند اشاره به پيدايش درياها يا جوش و خروشى باشد كه بر اثر امواج كوه‌پيكر پيدا مى‌شود و مى‌دانيم درياها كانون عجيب‌ترين مخلوقات خداست، آن‌گونه كه در دعاى امام سجاد عليه السّلام آمده است: «يا من فى البحار عجائبه» [2] و نيز منبع مهمى براى مواد غذايى و معدنى و وسيله خوبى براى نقل و انتقالات به صورت بسيار گسترده و سرچشمه پيدايش ابرها و نزول بارانهاست.

كثرت جبال اشاره به كوه‌هاى فراوانى است كه كره زمين را همچون زرهى دربرگرفته، طوفانها را درهم مى‌شكند. ابرها را براى آبيارى زمينها نگه مى‌دارد و به پوسته زمين در

[1]. حجر، آيه 22.

[2]. از فقرات دعاى ابو حمزه ثمالى.