وادار مى‌سازد كه در ايّام توانايى براى روزهاى ناتوانى ذخيره كنند و اين واقعا حيرت‌آور است.

آيا اين حشره مى‌داند چند روز از زمستان را نمى‌تواند از لانه بيرون آيد؟ آيا مى‌فهمد كه جيره غذايى او در اين مدت چه اندازه است؟ آيا توجه دارد چه موادى ممكن است در اين مدت سالم بماند و فاسد نشود؟ و آيا خبر دارد كه اين مواد در كجاست و از چه جايى بايد به دست آورد؟

آرى همه اينها را مى‌داند و استاد ازل به او آموخته است.

سپس امام عليه السّلام ساختمان شگفت‌آور اين موجود زنده كوچك را با نيروى فكر و انديشه تشريح مى‌كند و مى‌فرمايد: «اگر در مجارى خوراك و در بالا و پايين دستگاه گوارش او و آنچه در جوفش از جوانب دنده‌ها وجود دارد و آنچه در سر او از چشم و گوش قرار گرفته، بينديشى شگفت‌زده خواهى شد و از وصف عجايب آن به زحمت خواهى افتاد»؛ (و لو فكّرت في مجاري أكلها، في علوها و سفلها، و ما في الجوف من شراسيف‌ [1] بطنها، و ما في الرأس من عينها و أذنها، لقضيت من خلقها عجبا، و لقيت من وصفها تعبا!).

اشاره به اينكه اگر انسان در آفرينش اين موجود كوچك كه به زحمت ديده مى‌شود دقت كند، و پرده‌هاى غفلت را كه ناشى از عادى شدن مسئله است كنار بزند، به راستى يك دنيا شگفتى در آن ديده مى‌شود؛ در سر بسيار كوچك او هم چشم است و هم گوش و هم دهان و دو شاخكى همچون دو آنتن دارد كه براى برقرارى ارتباط از آن استفاده مى‌كند و در شكمش چيزى همانند معده و روده است و دنده‌هاى بسيار ظريف و كوچكى از هرطرف آن را احاطه كرده است. اعصاب و عضلات ظريفش به اندازه نياز اوست و مغز كوچكش مديريت زندگى پيچيده او را بر عهده گرفته، پاهايش مفاصل مختلف دارد و هر مفصلى همچون مفاصل حيوانات بزرگ كار ويژه‌اى انجام مى‌دهد.

[1]. «شراسيف» جمع «شرسوف» به معناى انتهاى نرم دنده‌ها در طرف شكم است.