وفادارى خود را در دفاع از اسلام نشان داده و در حفظ آن كوشيده‌اند.

و از آن جا كه در اين تعبيرات، اشاره روشنى به قرآن مجيد است، به دنبال آن اوصاف مهمى براى اين كتاب الهى بيان مى‌كند كه بالغ بر ده وصف مى‌شود؛ مى‌فرمايد:

«تعليمات علمى قرآن هرگز فانى نمى‌شود و شگفتى‌ها و نوآورى‌هايش پايان نمى‌گيرد، در آن نعمت‌هايى است همچون سرزمين‌هاى پر گياه در فصل بهار و چراغ‌هاى روشنى بخش تاريكى‌ها، درهاى خيرات جز با كليدهاى آن گشوده نمى‌شود و ظلمت‌ها جز با چراغ‌هاى پرفروغش بر طرف نمى‌گردد» (لا تفنى غرائبه، و لا تنقضي عجائبه. فيه مرابيع‌ [1] النّعم، و مصابيح الظّلم، لا تفتح الخيرات إلّا بمفاتيحه).

امام عليه السّلام در اين شش جمله به اوصاف مهمى از قرآن مجيد اشاره مى‌كند كه هر يك از ديگرى جالب‌تر است. نخست مى‌فرمايد: «غرائب» (صفات برجسته بى‌نظير) قرآن هرگز فانى نمى‌شود و گرد و غبار كهنگى و فرسودگى بر آن نمى‌نشيند؛ هميشه نو و با طراوت است.

و در وصف دوّم اشاره به نوآورى‌ها و شگفتى‌هايى مى‌كند كه هر روز چهره تازه‌اى از آن نمايان مى‌شود؛ مى‌فرمايد: اين‌ها پايان نمى‌گيرد؛ بنابر اين فرق ميان «غرائب» و «عجائب» و «فنا» و «انقضا» اين است كه اوّلى اشاره به صفات برجسته‌اى است كه هميشه قرآن داشته و همواره خواهد داشت و دوّمى اشاره به نكات مهمى است كه با گذشت زمان و مطالعه بيشتر هر روز آشكار مى‌گردد.

اين همان چيزى است كه در حديث معروف امام صادق عليه السّلام آمده است كه شخصى از او پرسيد: «ما بال القرآن لا يزداد على النّشر و الدّرس إلّا غضاضة؛ چرا قرآن هر چه بيشتر منتشر و خوانده مى‌شود، كهنه نمى‌گردد، بلكه طراوت آن بيشتر مى‌شود؟» فرمود: «لأنّ اللّه تعالى لم يجعله لزمان دون زمان و لا لناس دون ناس فهو في‌

[1] «مرابيع» جمع «مرباع» (بر وزن مثقال) به معناى زمينى است كه در آغاز بهار در آن گياهان مى‌رويد. بعضى نيز گفته‌اند: به معناى باران‌هايى است كه در آغاز بهار مى‌بارد.