كلّ زمان جديد و عند كلّ قوم غضّ إلى يوم القيامة؛ اين به دليل آن است كه خداوند متعال آن را براى زمان خاص يا گروه معينى قرار نداده است؛ لذا در هر زمانى نو و نزد هر قوم و ملتى با طراوت است تا روز قيامت». [1] در سوّمين وصف، آن را به سرزمين‌هاى پر گياهى تشبيه مى‌كند كه در فصل بهار غرق انواع نعمت‌هاست و مى‌دانيم گياهان بهارى داراى طراوت و لطافت و كيفيت و طعم ممتازى است.

و در وصف چهارم آن را به چراغ‌هاى پر نورى تشبيه مى‌كند كه امواج ظلمت‌ها را مى‌شكافد و همه جا را روشن مى‌سازد.

در وصف پنجم و ششم راه رسيدن به خيرات و بر طرف كردن ظلمت‌ها را منحصر به قرآن مى‌شمرد. اشاره به اين كه آن‌ها كه كليد خيرات را در غير قرآن جستجو مى‌كنند و براى زدودن تيرگى‌هاى دل و نورانيّت صحنه اجتماع از غير قرآن يارى مى‌جويند در اشتباهند.

و در پايان به چهار وصف ديگر اشاره كرده مى‌فرمايد: «قرآن، مناطق ممنوعه و حدود محرمات را تعيين كرد و موارد مباح و حلال را نشان داده. درمان شفا جويان در قرآن است و همه نيازهاى طالبان در آن جمع است» (قد أحمى حماه‌ [2]، و أرعى‌ [3] مرعاه. فيه شفاء المستشفي، و كفاية المكتفي).

[1] بحار الأنوار، جلد 89، صفحه 15، حديث 8؛ شرح بيشترى در اين زمينه ذيل خطبه 18 در جلد اوّل، صفحه 635 ذكر كرديم.

[2] «حمى» به معناى منطقه ممنوعه‌اى است كه تعلق به شخص يا گروهى دارد و ديگران بدون اجازه حق ورود در آن را ندارند و در خطبه بالا اشاره به محرمات الهى است.

[3] «ارعى» از ماده «رعى» به معناى مراقبت از چيزى، گرفته شده و به همين جهت بردن گوسفندان را به چراگاه «رعى» مى‌گويند، و از آن جا كه حيوان را در چراگاه آزاد مى‌گذارند واژه «ارعاء» به معناى آزاد گذاردن نيز به كار رفته است و در خطبه بالا همين معنا اراده شده يعنى خداوند آنچه را بايد آزاد بگذارد در قرآن حكم به آزادى آن كرده است.