شرح و تفسير درمان دردهاى شما در قرآن است‌

در اين بخش، امام عليه السّلام اهمّيّت قرآن مجيد را، اين نسخه شفا بخش آسمانى و كتابى كه دروس انسانى در آن جمع است بيان مى‌كند و پنج وصف مهم در پنج جمله بيان مى‌دارد، مى‌فرمايد: «بدانيد اين قرآن، پند دهنده‌اى است كه هرگز كسى را نمى‌فريبد» (و اعلموا أنّ هذا القرآن هو النّاصح الّذي لا يغشّ).

«و هدايتگرى است كه هيچ گاه گمراه نمى‌سازد» (و الهادي الّذي لا يضلّ).

«و سخنگويى است كه هرگز دروغ نمى‌گويد» (و المحدّث الّذي لا يكذب).

«هيچ كس در كنار اين قرآن ننشسته جز اين كه از كنار آن با زياده يا نقصانى برخاسته؛ زيادتى در هدايت يا نقصانى از كور دلى و جهالت» (و ما جالس هذا القرآن أحد إلّا قام عنه بزيادة أو نقصان: زيادة في هدى، أو نقصان من عمى).

«و بدانيد هيچ‌كس با داشتن قرآن، فقر و بيچارگى ندارد و هيچ كس بدون آن غنا و بى‌نيازى نخواهد داشت» (و اعلموا أنّه ليس على أحد بعد القرآن من فاقة، و لا لأحد قبل القرآن من غنى).

در جمله‌هاى اوّل و دوّم و سوّم مجموعا اشاره به اين حقيقت شده است كه يك راهنماى خوب و هدايتگر، كسى است كه نه دروغ بگويد، نه غشّ و خيانت كند و نه گرفتار گمراهى شود تا سبب انحراف ديگران گردد؛ ممكن است كسى راه و چاه را به خوبى بشناسد، اما به مخاطبان خود راست نگويد و يا آن‌ها را بفريبد و نيز ممكن است راستگو و دلسوز باشد، اما راه را پيدا نكند؛ در حالى كه قرآن چنين نيست؛ وحى الهى است كه از علم بى‌پايان حق سرچشمه گرفته؛ نه دروغى در آن راه دارد و نه غشّ و خيانتى؛ چرا كه گوينده اين كتاب، خداوند است و خدا از همگان بى‌نياز و بر همگان مشفق است.

به همين دليل در ادامه اين سخن دو نتيجه مهم براى هدايت‌هاى قرآن ذكر كرده است: نخست اين كه همنشين‌هاى قرآن پيوسته در زياده و نقصانند: فزونى در هدايت و