بخش سوّم‌

و اعلموا أنّ هذا القرآن هو النّاصح الّذي لا يغشّ، و الهادي الّذي لا يضلّ، و المحدّث الّذي لا يكذب. و ما جالس هذا القرآن أحد إلّا قام عنه بزيادة أو نقصان: زيادة في هدى، أو نقصان من عمى. و اعلموا أنّه ليس على أحد بعد القرآن من فاقة، و لا لأحد قبل القرآن من غنى؛ فاستشفوه من أدوائكم، و استعينوا به على لأوائكم، فإنّ فيه شفاء من أكبر الدّاء: و هو الكفر و النّفاق، و الغيّ و الضّلال، فاسألوا اللّه به، و توجّهوا إليه بحبّه، و لا تسألوا به خلقه، إنّه ما توجّه العباد إلى اللّه تعالى بمثله.

ترجمه‌

: بدانيد اين قرآن، پند دهنده‌اى است كه هرگز كسى را نمى‌فريبد و هدايتگرى است كه هيچ گاه گمراه نمى‌سازد و سخنگويى است كه هرگز دروغ نمى‌گويد. هيچ كس در كنار اين قرآن ننشسته جز اين كه از كنار آن با زياده يا نقصانى برخاسته؛ زيادتى در هدايت يا نقصانى از كور دلى و جهالت. و بدانيد هيچ كس با داشتن قرآن، فقر و بيچارگى ندارد و هيچ كس بدون آن غنا و بى نيازى نخواهد داشت. حال كه چنين است براى درمان بيمارى‌هاى خود از قرآن شفا بطلبيد و براى پيروزى بر شدايد و مشكلات از آن يارى بجوييد؛ زيرا در قرآن شفاى سخت‌ترين بيمارى‌ها يعنى كفر و نفاق و جهل و ضلالت است، بنابر اين آن چه را مى‌خواهيد به وسيله قرآن از خدا بخواهيد و با محبّت قرآن به سوى خدا روى آوريد، و هرگز به وسيله آن از مخلوقات او چيزى نخواهيد؛ زيرا بندگان به چيزى مانند آن به خدا تقرّب نجسته‌اند.