سرايى كه به آن دعوت شده‌ايد سبقت جوييد و با جان و دل از دنيا پرستى روى بگردانيد» (و سابقوا فيها إلى الدّار الّتي دعيتم إليها، و انصرفوا بقلوبكم عنها).

و باز هم ادامه مى‌دهد: «نبايد هيچ يك از شما به سبب از دست دادن چيزى از دنيا همچون كنيزكان گريه سر دهد؛ بلكه با صبر و استقامت بر طاعت خدا و حفظ آن چه را از كتابش بر عهده شما گذاشته نعمت‌هاى او را نسبت به خويش كامل سازيد» (و لا يخنّنّ أحدكم خنين الأمة على ما زوي‌ [1] عنه منها، و استتمّوا نعمة اللّه عليكم بالصّبر على طاعة اللّه و المحافظة على ما استحفظكم من كتابه).

امام عليه السّلام افراد ضعيف و ناتوانى را كه به علّت از دست دادن كمى از نعمت‌هاى دنيا قيافه عزاداران به خود مى‌گيرند و همچون كسانى كه عزيزترين عزيزانشان را از دست داده‌اند گريه سر مى‌دهند به كنيزان كم قدر و مايه‌اى تشبيه مى‌كند كه به جهت كوچك‌ترين ناملايمات، بلند بلند گريه مى‌كنند و گاه از شدت بى‌تابى صداى گريه آن‌ها در بينى‌شان مى‌پيچد. (توجّه داشته باشيد «خنين» به نوعى از گريه گفته مى‌شود كه صداى آن به سبب شدت بى‌تابى در بينى مى‌پيچد).

آرى، اين كار بردگان ضعيف است؛ بردگان دنيا و اسيران زرق و برق در حالى كه اگر درست بينديشند مى‌فهمند كه آن چه از دست رفته هر قدر مهم باشد چيز با ارزشى نيست؛ زيرا اگر امروز آن را از دست ندهد فردا به هنگام مرگ با همه خداحافظى مى‌كند و همه را از دست مى‌دهد! به علاوه بسيارى از نعمت‌ها از دست مى‌رود و بعد از مدّتى به لطف خدا به دست مى‌آيد؛ بنابر اين بى‌تابى و آه و ناله و گريه بى‌مورد است.

و از جمله آخر استفاده مى‌شود كه يكى از عوامل بقا و دوام نعمت‌هاى خداوند،

[1] «زوى» از ماده «زىّ» (بر وزن حىّ) به معناى جمع كردن و گرفتن و بردن و دور كردن است و با توجّه به اين كه در عبارت مزبور به صورت فعل مجهول و همراه با «عن» ذكر شده به معناى دور كردن و از دست دادن مى‌باشد.