اطاعت فرمان او و احترام به قرآن و عمل به دستورات آن است.

در پايان اين خطبه به نكته مهم ديگرى اشاره مى‌شود. هنگامى كه حفظ دنياى پر زرق و برق با حفظ دين در تضادّ واقع شود، به گونه‌اى كه حفظ هر يك، سبب تضييع ديگرى گردد، امام عليه السّلام مى‌فرمايد: اگر دين و ايمانتان را حفظ كنيد بقيه مهم نيست «آگاه باشيد! اگر اساس دين و ايمان خود را حفظ كنيد، از بين رفتن چيزى از دنيايتان به شما زيان نمى‌رساند و بدانيد با تباه ساختن دين خود، آن چه را از دنيا براى خويش نگه داشته‌ايد سودى به حالتان نخواهد داشت» (ألا و إنّه لا يضرّكم تضييع شي‌ء من دنياكم بعد حفظكم قائمة دينكم. ألا و إنّه لا ينفعكم بعد تضييع دينكم شي‌ء حافظتم عليه من أمر دنياكم).

اشاره به اين كه غناى حقيقى در حفظ سرمايه دين و ايمان است كه در زندگى جاويدان انسان همه جا راه گشاى اوست؛ نه مواهب مادّى زودگذر فانى؛ كه اين‌ها سرمايه‌هايى هستند خيالى و پندارى و گاه همچون حباب‌هاى روى آب به سرعت محو مى‌شوند.

در حديثى كه مرحوم كلينى نقل كرده مى‌خوانيم: يكى از ياران آن حضرت هر سال به حج مى‌آمد و با امام عليه السّلام ملاقات مى‌كرد؛ ولى مدّتى گذشت و به حج نيامد. در اين هنگام يكى از ياران سرشناس آن حضرت خدمتش شرفياب شد. حضرت احوال آن دوست را از او پرسيد. آن شخص در پاسخ حضرت كوتاه آمد؛ يعنى نمى‌خواست وضع نامناسب مالى او را بازگو كند. امام عليه السّلام فرمود: بگو ببينم دين و ايمانش چگونه است؟ عرض كرد: «هو و اللّه كما تحبّ؛ او به آن گونه است كه شما دوست مى‌داريد». امام عليه السّلام فرمود: «هو و اللّه الغنىّ؛ به خدا سوگند! او غنىّ و بى‌نياز است». [1] سپس با اين دعا كلام خود را پايان داده، عرضه مى‌دارد: «خداوند، دل‌هاى ما و شما را به سوى حق متوجّه سازد و صبر و استقامت را به ما و شما مرحمت كند» (أخذ اللّه‌

[1] اصول كافى، جلد 2، صفحه 216، حديث 4.