أعلام البدع).

اشاره به اين كه با سردمداران فتنه‌ها و بدعت‌ها همكارى نكنيد و خود را از اين معركه‌هاى خطرناك كنار بكشيد. و در دوّمين دستور مى‌افزايد: «از آن چه پيوند جماعت (و جامعه اسلامى) به آن گره خورده و اركان اطاعت بر آن نباشد، جدا مشويد» (و الزموا ما عقد عليه حبل الجماعة، و بنيت عليه أركان الطّاعة).

اشاره به اين كه تا مى‌توانيد قوانين و دستورات الهى را كه ضامن بقاى جامعه اسلامى و اطاعت پروردگار است، حتى درگير و دار فتنه‌ها تا آن جا كه مى‌توانيد محترم بشمريد؛ چرا كه اگر راه نجاتى از فتنه باشد پيروى از اين دستورات است. اين سخن مخصوصا برنامه‌هايى همچون جمعه و جماعت و حج و كمك به محرومان و ستمديدگان را شامل مى‌شود؛ چرا كه حفظ آن‌ها سبب نجات از فتنه‌هاست.

در سوّمين دستور مى‌فرمايد: «مظلوم بر خداوند وارد شويد و ظالم وارد نشويد» (و اقدموا على اللّه مظلومين، و لا تقدموا عليه ظالمين).

مفهوم اين سخن آن نيست كه تن به ظلم بدهيد و تسليم ظالم شويد؛ زيرا اين كار از نظر اسلام ممنوع و نوعى كمك به ظالم و اعانت بر اثم است؛ بلكه منظور آن است كه اگر بر سر دو راهى قرار گرفتيد كه يا حقوق مردم را ببريد يا حق شما را ببرند، ترجيح دهيد كه از حق خود بگذريد تا به ظلم بر ديگران آلوده نشويد. با توجه به قاعده تقديم اهم بر مهم اين كار يك برنامه عادلانه و خدا پسندانه است.

و در چهارمين دستور مى‌افزايد: «از گام نهادن در راه‌هاى شيطان و سراشيبى‌هاى ظلم و عدوان بپرهيزيد!» (و اتّقوا مدارج الشّيطان و مهابط العدوان).

اشاره به اين كه به منطقه خطر (ظلم و فساد) نزديك نشويد؛ چرا كه لغزشگاه انسان است. تعبير به «مدارج» (پله‌ها) و «مهابط» (سراشيبى‌ها) اشاره به نكته لطيفى است؛ يعنى شيطان، انسان را از پله‌هاى طغيان بالا مى‌برد و هنگامى كه به اوج رسيد او را به پايين پرتاب مى‌كند و گاه به كنار دره‌هاى گناه مى‌كشاند تا پايشان بلغزد و در اعماق كباير