پرندگان مى‌رود و از اين طريق بر وجود خداوند متعال و لزوم ايمان راسخ به او استدلال مى‌كند.

در بخش دوّم، از ميان تمام پرندگان، انگشت روى آفرينش طاووس و شگفتى‌هاى خلقت او مى‌گذارد و به نكات بسيار زيبا و دقيقى در مورد اين پرنده عجيب اشاره مى‌فرمايد و در عين حال، بعضى از خرافات و توهّمات بى اساس را كه در مورد آن در ميان مردم وجود دارد، ردّ مى‌كند و در پايان اين بخش به اين نكته اشاره مى‌كند: جايى كه عقل‌ها از وصف مخلوقات او ناتوان است، چگونه مى‌توان آن خالق بزرگ را وصف كرد؟

در بخش سوّم از شگفتى‌هاى آفرينش جانداران بسيار كوچك مانند مورچه پرده بر مى‌دارد و عجايب خلقت آن‌ها را به صورت دليل ديگرى بر توحيد خداوند متعال بر مى‌شمرد.

در چهارمين و آخرين بخش، به ذكر قسمتى از اوصاف بهشت مى‌پردازد؛ آن گونه كه شنونده را مشتاق آن مى‌سازد؛ به اين ترتيب، مبدأ و معاد را به هم پيوند مى‌دهد و مجموعه كاملى را در بحث عقايد بيان مى‌فرمايد.