نيز نقل شده است: «إنّ اللّه لا يوصف بمحدوديّة عظم ربّنا عن الصّفة فكيف يوصف بمحدوديّة من لا يحدّ؛ خداوند به هيچ محدوديتى وصف نمى‌شود (و ذات پاكش هيچ حدّى را نمى‌پذيرد) او برتر از چنين توصيفى است و چگونه ممكن است كسى كه هيچ حدّى ندارد وصف به محدوديت شود». [1] در حديث ديگرى از امام على بن موسى الرضا عليه السّلام مى‌خوانيم: «هو أجلّ من أن تدركه الأبصار أو يحيط به و هم أو يضبطه عقل؛ او برتر از آن است كه چشم‌ها او را ببيند و انديشه به او احاطه پيدا كند و عقل، او را به قيد و شرطى در آورد».

سؤال كننده‌اى پرسيد: پس حدّ او را براى من بيان فرما. امام عليه السّلام فرمود: «إنّه لا يحدّ قال: لم؟ قال عليه السّلام: لأنّ كلّ محدود متناه إلى حدّ فاذا احتمل التّحديد احتمل الزّيادة و إذا احتمل الزّيادة احتمل النّقصان فهو غير محدود و لا متزائد و لا متجزّ و لا متوهّم؛ قطعا حدى ندارد. گفت: چرا؟ فرمود: زيرا هر محدودى بالاخره متناهى به حدّى است؛ بنابر اين اگر وجودش حدّى را بپذيرد قابل زيادى است و اگر قابل زيادى بود، قابل نقصان است (و اگر قابل زيادى و نقصان باشد ممكن الوجود خواهد بود) بنابر اين او نامحدود است؛ زيادى را مى‌پذيرد نه تجزيه مى‌شود و نه در وهم مى‌گنجد». [2]

[1] اصول كافى، جلد 1، صفحه 100، باب النهى عن الصفة.

[2] بحار الانوار، جلد 3، صفحه 15. براى توضيح بيش‌تر به «تفسير پيام قرآن»، جلد 3، صفحه 189 به بعد مراجعه كنيد.