بخش دوّم‌

و هلمّ الخطب في ابن أبي سفيان، فلقد أضحكني الدّهر بعد إبكائه؛ و لا غرو و اللّه، فياله خطبا يستفرغ العجب، و يكثر الأود! حاول القوم إطفاء نور اللّه من مصباحه، و سدّ فوّاره من ينبوعه، و جدحوا بيني و بينهم شربا و بيئا، فإن ترتفع عنّا و عنهم محن البلوى، أحملهم من الحقّ على محضه؛ و إن تكن الأخرى، «فَلا تَذْهَبْ نَفْسُكَ عَلَيْهِمْ حَسَراتٍ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِما يَصْنَعُونَ».

ترجمه‌

: (بحث درباره گذشته خلافت را با تمام اشكالاتش رها كن) اكنون بيا و مشكل مهمّ پسر ابو سفيان را تماشا كن. به راستى روزگار مرا خنداند بعد از آن كه گريانيد! به خدا سوگند! تعجب هم ندارد. آه! چه حادثه عظيمى كه ديگر تعجبى باقى نگذاشت و كژى و انحراف بسيار به بار آورد! آن‌ها كوشيدند نور خدا را كه از چراغش مى‌درخشيد خاموش سازند و مجراى فوران چشمه فيض الهى را مسدود كنند و اين آب زلال را ميان من و خودشان به بيمارى‌ها و سموم آلوده سازند. هرگاه اين مشكلات موجود از ما و آن‌ها برطرف شود، من آن‌ها را به سوى حق خالص مى‌برم و اگر مسير حوادث به گونه ديگرى بود (عاقبت شومى دارند) بر آن‌ها حسرت مخور؛ زيرا خداوند از آن چه انجام مى‌دهند، آگاه است.