بغض و كينه از هم جدا مى‌شوند و به هنگام ملاقات (در اين جهان يا در آخرت) يكديگر را لعن و نفرين مى‌كنند! (و عن قليل يتبرّأ التّابع من المتبوع، و القائد من المقود، فيتزايلون بالبغضاء، و يتلاعنون عند اللّقاء).

اين قسمت ممكن است اشاره به فتنه جويان «بنى عباس» باشد؛ گر چه آن‌ها همان خط نفاق و تكالب بر دنيا و ضربه زدن بر پيكر اهل بيت عليهم السّلام- كه رهبران الهى امت بودند- همان خط بنى اميه را ادامه مى‌دادند، ولى در ظاهر به آن‌ها لعن و نفرين مى‌فرستادند و از اعمال آن‌ها بيزارى مى‌جستند و شعار قيامشان كه براى فريب مردم بود «الرضا لآل محمّد» بود، آن‌ها كشتار عجيبى از بقاياى بنى اميه كردند و سيل خون جارى ساختند و آثارشان را محو و نابود كردند و اموالشان را بر باد دادند.

بعضى از شارحان نهج البلاغه جمله «و يتلاعنون عند اللقاء» را اشاره به «لقاء الله» و روز قيامت مى‌دانند، همان گونه كه در قرآن مى‌فرمايد: «إِذْ تَبَرَّأَ الَّذِينَ اتُّبِعُوا مِنَ الَّذِينَ اتَّبَعُوا وَ رَأَوُا الْعَذابَ وَ تَقَطَّعَتْ بِهِمُ الْأَسْبابُ»؛ در آن هنگام رهبران (گمراه و گمراه كننده) از پيروان بيزارى مى‌جويند و كيفر خدا را مشاهده مى‌كنند و دستشان از همه جا كوتاه مى‌شود». [1] همان گونه كه تابعين نيز از پيشوايان خود بيزارى مى‌جويند؛ چنان كه در قرآن مجيد مى‌خوانيم: «وَ يَوْمَ نَحْشُرُهُمْ جَمِيعاً ثُمَّ نَقُولُ لِلَّذِينَ أَشْرَكُوا أَيْنَ شُرَكاؤُكُمُ الَّذِينَ كُنْتُمْ تَزْعُمُونَ ثُمَّ لَمْ تَكُنْ فِتْنَتُهُمْ إِلَّا أَنْ قالُوا وَ اللَّهِ رَبِّنا ما كُنَّا مُشْرِكِينَ»؛ آن روز كه همه آن‌ها را محشور مى‌كنيم؛ سپس به مشركان مى‌گوييم معبودهايتان كه همتاى خدا مى‌پنداشتيد كجايند؟

سپس پاسخ و عذر آن‌ها چيزى جز اين نيست كه مى‌گويند: سوگند به خداوندى كه پروردگار ماست كه ما مشرك نبوديم». [2]

[1] بقره، آيه 166.

[2] انعام، آيات 23- 22.