با اين حال، آيا بر پيشواى بزرگى همچون على عليه السّلام لازم نيست كه همچون يك طبيب آگاه دامن همّت به كمر زند و به درمان آن جامعه بيمار از طريق تحقير دنيا و دنيا پرستى و دنيا پرستان بپردازد؟

بنابر اين جايى براى اين سؤال باقى نمى‌ماند كه چرا پيشواى اسلام- اسلامى كه دين زندگى و پيشرفت و تمدّن است- اين گونه درباره دنيا سخن مى‌گويد؟

امروز هم اگر بخواهيم جلوى جنگ‌ها و خون ريزى‌ها و تجارت سوداگران مرگ و خريد و فروش سلاح‌هاى مرگبار كشنده و تأسيس مراكز فساد و تجاوز به مال و ناموس ديگران را بگيريم، راهى جز اين نيست كه دنيا و دنيا پرستى آن چنان تحقير شود كه به صورت يك ضد ارزش درآيد و مردم به زندگى ساده- كه در حدّ كفاف است- قناعت كنند.

اين سخن را با حديثى از امام صادق عليه السّلام پايان مى‌دهيم كه فرمود: «جعل الخير كلّه في بيت و جعل مفتاحه الزّهد في الدّنيا؛ تمام نيكى‌ها در خانه‌اى نهاده شده و كليد آن خانه زهد در دنياست». [1]

(1) اصول كافى، جلد 2، صفحه 128.