و شتاب در فراهم كردن اسباب مغفرت و دوّمى اشاره به كوچ كردن از دنيا به سوى آخرت مى‌باشد و ابهام برطرف مى‌گردد.

به هر حال، اين تشبيه به صورت ديگرى در كلمات قصار آمده است؛ آن جا كه مى‌فرمايد: «أهل الدّنيا كركب يسار بهم و هم نيام؛ اهل دنيا همچون قافله‌اى‌اند كه آن‌ها را به پيش مى‌رانند، در حالى كه در خوابند». [1] اين خواب، همان حالت غفلتى است كه براى بسيارى از مردم حاصل است.

سپس براى روشن‌تر شدن اين حقيقت، چنين مى‌فرمايد: «آگاه باشيد! آن كس كه براى آخرت آفريده شده با دنيا (و دنيا پرستى) چه كار دارد؟! و آن كس كه به زودى ثروتش را از او مى‌گيرند ديگران با اموال و ثروت دنيا چه مى‌كند؟! ثروتى كه (سودش براى است و) مؤاخذه و حسابش بر او است!» (ألا فما يصنع بالدّنيا من خلق للآخرة! و ما يصنع بالمال من عمّا قليل يسلبه، و تبقى عليه تبعته‌ [2] و حسابه!).

اگر منزلگاه اصلى ما آخرت است و دنيا گذرگاهى بيش نيست، چرا اين قدر به دنيا دل بسته‌ايم؟ و اموالى كه چند روزى به رسم امانت در دست ما سپرده شده و سرانجام آن را به ديگران مى‌سپاريم و در قيامت حساب و كتابش را بايد پس دهيم چرا اين همه براى به دست آوردنش جانفشانى مى‌كنيم و حلال و حرام را به هم مى‌آميزيم؟

امام عليه السّلام در ادامه اين سخن براى ترغيب و تشويق مردم به خيرات و نيكى‌ها و پرهيز از بدى‌ها از دو منطق مؤثر ديگر بهره مى‌گيرد:

نخست مى‌گويد: «اى بندگان خدا! آن چه را خداوند وعده نيك بر آن داده است جاى ترك نيست و آن چه را از بدى‌ها نهى كرده قابل دوست داشتن نمى‌باشد!» (عباد اللّه، إنّه ليس لما وعد اللّه من الخير مترك، و لا فيما نهى عنه من الشّرّ مرغب).

[1] كلمات قصار، شماره 64.

[2] «تبعة» از ماده تبع (بر وزن خبر) به معناى متابعت كردن است و «تبعه عمل» به كيفرهايى گفته مى‌شود كه پس از ارتكاب گناه، دامان انسان را مى‌گيرد.