رحمت، و اميد به فضل و نعمت تو، و ترس از عذاب و كيفرت داريم». (اللّهمّ إنّا خرجنا إليك من تحت الأستار و الأكنان‌ [1]، و بعد عجيج البهائم و الولدان، راغبين في رحمتك، و راجين فضل نعمتك، و خائفين من عذابك و نقمتك).

اشاره به اين كه: خارج شدن از منازل و آمدن به بيابان براى انجام «نماز باران» دليل بر استيصال ماست، اگر ما بندگان خطا كاريم، اين چهارپايان و كودكان تشنه كه هيچ گناهى ندارند، مشمول عنايت تواند به علاوه ما انگيزه‌اى جز طلب رحمت و تقاضاى فضل و كرم نداريم و در حالى به درگاه تو روى مى‌آوريم كه توبه كرده‌ايم، و از عذاب و كيفر تو خائفيم.

در روايات اسلامى در آداب «نماز باران» آمده است حتّى كودكان شيرخوار و بخشى از چهارپايان تشنه را با خود به بيابان ببريد، حتى دستور داده شده بچه‌ها را از مادران جدا كنند تا گريه آنها دل‌ها را تكان دهد، و توجه به درگاه خدا بيشتر شود [2].

اين صحنه تأثير عميقى در برانگيختن احساسات مردم و حضور قلب و جارى شدن قطرات اشك، كه باعث استجابت دعا مى‌شود دارد، و از سوى ديگر سبب مزيد لطف و رحمت خداست.

در ادامه تقاضاى اصلى را مطرح كرده، عرضه مى‌دارد: «بار خدايا! بارانت را بر ما فرو فرست، ما را سيراب كن، از درگاهت مأيوس بر مگردان، و با خشكسالى و قحطى ما را هلاك مكن، و به اعمال ناشايسته‌اى كه بى‌خردان ما انجام داده‌اند، ما را مؤاخذه مفرما، اى ارحم الراحمين!» (اللّهمّ فاسقنا غيثك و لا

[1] «اكنان» جمع «كن» (بر وزن جن) به معنى وسيله حفظ و پوشش و نگهدارى است بهمين جهت به غارها اكنان گفته مى‌شود.

[2] درباره آداب نماز باران به طور مشروح ذيل خطبه 115 بحث كرده‌ايم.