خوش سابقه است، كه به هيچ وجه نبايد گفتار بدگويان و بدخواهان را درباره آنها تصديق كرد.

سپس امام عليه السّلام به نكته ديگرى اشاره مى‌فرمايد: كه به فرض گوينده آدم صادقى باشد، ولى به يقين معصوم نيست، و هر انسانى جز معصومين جايز الخطا هستند، و اين امر سبب مى‌شود كه انسان نسبتهايى را كه به افراد داده مى‌شود، به آسانى نپذيرد، مى‌فرمايد: «آگاه باشيد! گاه تيرانداز تيرش به خطا مى‌رود» (و حدس و گمانها هميشه مطابق واقع نيست) (أما إنّه قد يرمي الرّامي، و تخطى‌ء السّهام).

به علاوه، «سخن باطل فراوان گفته مى‌شود، و باطل نابود و بى‌اثر خواهد شد، و خداوند شنوا و شاهد (بر اعمال بندگان) است». (و يحيل‌ [1] الكلام، و باطل ذلك يبور [2]، و اللّه سميع و شهيد).

اشاره به اين كه بسيارى از مردم پاى بند به كلام حق نيستند، و هر چه بر زبانشان جارى شد مى‌گويند، به همين دليل، نبايد عيوب و گناهانى را كه به اشخاص نسبت مى‌دهند پذيرفت، چرا كه ممكن است از همان گفتارهاى باطل و بى‌اساسى باشد كه بدون تحقيق و نسنجيده به افراد نسبت مى‌دهند، به خصوص اين كه مى‌دانيم خداوند همه جا شاهد و ناظر است، و هر چه را مى‌گوييم مأموران ثبت اعمال مى‌نويسند.

[1] «يحيل» از مادّه «احاله» به گفته قاموس به هر گونه تغيير يا حركتى كه از استقامت و درستى خارج مى‌شود و به كجى و اعوجاج مى‌گرايد گفته مى‌شود.

[2] «يبور» از مادّه «بوار» در اصل به معناى شدت كساد بودن چيزى است و چون شدت كسادى باعث فساد مى‌شود چنان كه در ضرب المثل عرب آمده «كسد حتّى فسد» اين كلمه به معنى فساد و سپس هلاكت اطلاق شده است.