اين تشبيه زيبا كه ظالمان را به شتر جموشى همانند مى‌سازد كه، حتى از نوشيدن آب خوددارى مى‌كند، و صاحبش مى‌خواهد او را به زور، وارد آبشخورگاه كرده و سيراب نمايد، نشان مى‌دهد كه هدف از مبارزه با ظالمان، تنها گرفتن حقّ مظلومان نيست، بلكه اين كار به نفع خود آنها نيز مى‌باشد؛ زيرا هنگامى كه ظلم از حد گذشت، شورش و عصيان عمومى همچون آتشى زبانه مى‌كشد، و تر و خشك را مى‌سوزاند و اوّلين طعمه اين آتش، ظالمان خواهند بود، همان چيزى كه در عصر «عثمان» و كمى قبل از حكومت امام عليه السّلام صورت گرفت.

از سوى ديگر، نشان مى‌دهد كه مهمترين هدف اجتماعى امام عليه السّلام، گسترش عدالت و گرفتن حقّ ستمديدگان بود و اين همان داروى حيات بخشى است كه غالبا در كام افراد بى‌خبر، تلخ است.

اين همان چيزى است كه از مهمترين اهداف بعثت انبيا، طبق گواهى قرآن مجيد مى‌باشد آن جا كه مى‌فرمايد: « «لَقَدْ أَرْسَلْنا رُسُلَنا بِالْبَيِّناتِ وَ أَنْزَلْنا مَعَهُمُ الْكِتابَ وَ الْمِيزانَ لِيَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ»؛ ما رسولان خود را با دلايل روشن فرستاديم و با آنها كتاب آسمانى و ميزان (شناسايى حق از باطل و قوانين عادلانه) نازل كرديم، تا مردم قيام به عدالت كنند» [1].

[1] حديد، آيه 25.