خارج شد؟) اموالشان به دست وارثان افتاد، و همسرانشان در اختيار ديگران قرار گرفتند!» (أما رأيتم الّذين يأملون بعيدا، و يبنون مشيدا [1]، و يجمعون كثيرا! كيف أصبحت بيوتهم قبورا، و ما جمعوا بورا؛ و صارت أموالهم للوارثين، و أزواجهم لقوم آخرين).

سپس مى‌فرمايد: « (و از همه اسفناكتر اين كه) نه مى‌توانند چيزى بر حسنات خود بيفزايند، و نه از گناهان خود توبه كنند!» (لا في حسنة يزيدون، و لا من سيّئة يستعتبون!).

آرى! هنگامى انسان از خواب غفلت بيدار مى‌شود كه سيلى اجل بر صورت او نواخته شود، و در آن لحظه پرونده‌هاى اعمال را به كلّى مى‌بندند، نه چيزى بر حسنات، مى‌توان افزود و نه چيزى از سيئات، مى‌توان كاست. اگر تمام زندگى انسان را از او مى‌گرفتند ولى پرونده‌هاى اعمال گشوده بود و راه براى جبران باز بود غصّه‌اى نداشت؛ غم و اندوه بى‌پايان، آن زمان وجود انسان را فرا مى‌گيرد كه راه را براى جبران گذشته، به كلّى بسته ببيند.

[1] «مشيد» از مادّه «شيد» (بر وزن بيد) به دو معنا آمده است: نخست به معنى ارتفاع و ديگرى به معنى گچ، از همين رو به قصرهاى مرتفع و بلند و سر به آسمان كشيده قصر مشيد مى‌گويند و همچنين به قصرهايى كه بسيار محكم مى‌سازند تا از حوادث روزگار مصون بماند (در مقابل خانه‌هاى مستضعفين كه غالبا از گل ساخته مى‌شود) قصر مشيد گفته مى‌شود.