همرنگ جماعتند و حكومت به دست زورمندان. اين گروه مردم را به سوى دنيا دعوت كردند و مردم اجابت نمودند و دينشان را به حاكمان بخشيدند و اين خسارت دنيا و آخرت است كه خسارتى است آشكار».

سپس ابوذر زبان به سخن گشود گفت: «من با همه شما خدا حافظى مى‌كنم، پدر و مادرم فداى شما باد كه وقتى شما را مى‌بينم به ياد رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله مى‌افتم من در مدينه علاقه‌اى ندارم تا حتى در آن جا ساكن شوم جز شما، به خدا سوگند! من جز رضاى خدا را نمى‌طلبم و با توكل به خدا وحشتى ندارم خداوند مرا كفايت مى‌كند بر او توكل كردم و درود خدا بر پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و آلش باد» [1].

[1] كافى، جلد 8، صفحه 206- 208 با تلخيص. و شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، جلد 8 صفحه 131.