دهد و اسلام را براى آينده نيز بيمه كند، در زمانى تكيه بر حكومت اسلامى فرمود كه غالب مردم بر اثر نابسامانى‌هاى دوران خلفا- مخصوصا زمان «عثمان»، كه ارزش‌هاى اسلامى به دست فراموشى سپرده شده بود و اموال بيت المال و مقامها در اختيار غارتگران آل اميه و آل مروان قرار داشت- از عدالت و زهد اسلامى منحرف شده بودند؛ غالبا به مال و ثروت مى‌انديشيدند و به پست و مقام و صاحبان زر و زور صحنه جامعه اسلامى را تحت سيطره خود قرار داده بودند، و بسيارى از ارزشهاى جاهلى زنده شده بود.

امام عليه السّلام در چنين زمان نامساعدى دامن همّت به كمر زد و به مبارزه براى احياى ارزشهاى اسلام و سنّتهاى پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله و خاموش كردن نعره‌هاى جاهليّت نوين، به پا خاست.

گاه با تشويق و تبشير، گاه با انذار و سرزنش، گاه با مرور بر تاريخ عصر پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و مقايسه آن با وضع موجود، و گاه با استمداد از تاريخ انبياى پيشين و مجازاتهاى اقوام سركش و گنهكار گذشته، به آنها هشدار مى‌داد.

كم‌كم جوانه‌هاى فضايل انسانى و اسلامى در ميان ياران مولا عليه السّلام آشكار مى‌گشت، و نهال‌هايى كه با خون دل آن حضرت، آبيارى شده بود به ثمر مى‌نشست ولى افسوس كه فتنه‌هاى «ناكثين» و «قاسطين» و «مارقين» در اين ميان فضاى كشور اسلام را تيره و تار كرد و دست جنايتكارى بالا رفت و به هنگام فرود آمدن فرق مبارك مولا عليه السّلام را با شمشير خود شكافت و جغدهاى شوم هوسها در فضاى جامعه اسلامى آشكار شدند و شياطين، به وسوسه‌گرى پرداختند! و آن برنامه‌ها ناتمام ماند.