في حثالة [1] لا تلتقي إلّا بذمّهم الشّفتان، استصغارا لقدرهم، و ذهابا عن ذكرهم! «ف «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ» اشاره به اين كه شما در عصر و زمانى پا به عرصه وجود گذارده‌ايد، كه نيكان و پاكان از جامعه رخت بر بسته‌اند، و افرادى بى‌ارزش و بى‌شخصيت و سزاوار هر گونه مذمت و نكوهش، جاى آن انسانهاى پر ارزش را گرفته‌اند و اين مصيبتى است بزرگ كه سزاوار است انسان به خاطر آن، شعار مصيبت زدگان‌ «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ» را تكرار كند.

اين شرايط ناگوار، و ظهور انسانهاى بى‌مقدار، از زمانى آغاز شد كه خلافت اسلامى از محور اصلى منحرف گشت، و در زمان «عثمان» به اوج خود رسيد، پستهاى كليدى حكومت اسلامى به دنياپرستان هوس باز، و ناپرهيزگاران بى‌ارزش سپرده شد، و به قدرى آنها در جامعه اسلامى نفوذ كردند كه تغيير همه آنها در عصر حكومت على عليه السّلام كارى بس مشكل و دشوار بود، و تمام جنگهايى كه بر ضد آن وجود مبارك به راه انداختند به واسطه اين گروه رهبرى مى‌شد.

سپس امام عليه السّلام به وظيفه اصحاب و ياران خود، در برابر چنان شرايط و اوضاعى اشاره مى‌كند، مى‌فرمايد: «فساد آشكار شده (و همه جا را فراگرفته) نه انكار كننده‌اى ديده مى‌شود كه براى تغيير آن برخيزد و نه نهى كننده‌اى كه خود نهى را پذيرفته باشد (سكوت در برابر اين نامردمان شما را فراگرفته و بزرگترين وظيفه شرعى خود يعنى امر به معروف و نهى از منكر را به فراموشى سپرده‌ايد) آيا با اين حال مى‌خواهيد در سراى قدس پروردگار و جايگاه‌

[1] «حثاله» در اصل به معنى دردى (قسمت ته مانده و تفاله) روغن است سپس در مورد افراد اراذل و بى‌شخصيت جامعه بكار رفته است.