1- نخست از فتنه «صاحب الزنج» (گروهى از بردگان كه به سر كردگى كسى كه خود را «على بن محمّد علوى» مى‌ناميد، در زمان خلافت «مهتدى عباسى» قيام كردند و ويرانيهاى زيادى ببار آوردند و خونهاى بسيارى ريختند).

2- اشاره به فتنه گروهى ديگر مى‌كند كه مفسّران نهج البلاغه آن را به «فتنه مغول» تفسير كرده‌اند و عجيب اين كه هم در اين جا و هم در بخش قبل، به بسيارى از صفات آنها اشاره مى‌فرمايد.

3- در بخش سوّم در برابر سؤال يكى از حاضران كه از امام عليه السّلام مى‌پرسد آيا شما صاحب علم غيب هستيد كه اين گونه خبر مى‌دهيد؟ امام عليه السّلام بيان جالبى در مسأله غيب دارد و فرق ميان علم ذاتى و علم اكتسابى را در اين زمينه بيان مى‌كند كه در حقيقت تفسيرى است بر آيات قرآن كه در بعضى نفى علم غيب از بندگان و در بعضى اثبات علم غيب شده است.

مرحوم «ابن ميثم» در شرح نهج البلاغه خود اين خطبه را تا جمله «و ناظرها بعينها» پايان داده و بقيه خطبه را، خطبه ديگرى شمرده است و مرحوم «خويى» و «ابن ابى الحديد» نيز به همين صورت عمل كرده‌اند، اين خطبه را به دو بخش تقسيم كرده، هر بخشى را خطبه جداگانه‌اى به حساب آورده‌اند در حالى كه مرحوم «مغنيه» در شرح خود همچون «صبحى صالح» هر دو را يك خطبه دانسته‌اند.