گنهكارى كافر است»، و پاسخ دندان شكنى به آنان مى‌دهد، مى‌فرمايد: «شما مى‌دانيد رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله زناكار همسردار را سنگسار مى‌كرد، ولى بعد از آن بر وى نماز مى‌خواند، سپس ارث او را در ميان خانواده‌اش تقسيم مى‌نمود، (و به اين ترتيب تمام احكام اسلام را بر آنها جارى مى‌كرد) قاتل را مى‌كشت ولى ارث او را به خاندانش مى‌داد، دست سارق را مى‌بريد و زناكار بدون همسر را تازيانه مى‌زد سپس سهم آنها را از بيت المال مى‌داد و مى‌توانستند از زنان مسلمان همسر انتخاب كنند (خلاصه اين كه) رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله آنها را به خاطر گناهشان مجازات مى‌كرد و حدّ الهى را بر آنان اجرا مى‌نمود اما سهم آنها را از اسلام مى‌پرداخت و نام آنان را از دفتر مسلمانان خارج نمى‌ساخت» (و قد علمتم أنّ رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله رجم الزّاني المحصن، ثمّ صلّى عليه، ثمّ ورّثه أهله؛ و قتل القاتل و ورّث ميراثه أهله. و قطع السّارق و جلد الزّاني غير المحصن، ثمّ قسم عليهما من الفي‌ء، و نكحا المسلمات. فأخذهم رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله بذنوبهم، و أقام حقّ اللّه فيهم، و لم يمنعهم سهمهم من الإسلام، و لم يخرج أسماءهم من بين أهله).

امام عليه السّلام با اين بيان، شواهد متعددى از سنّت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله بر اشتباه و خطاى واضح «خوارج» مى‌آورد نخست اين كه: پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله هم، زانى محصن را اعدام مى‌كرد و هم قاتل را سپس بر آنها نماز مى‌خواند و ارث آنها را به وارثان مسلمانش مى‌داد، در حالى كه اگر آنها با ارتكاب زنا و قتل نفس، كافر شده باشند نبايد ارثشان- به عقيده شما- به وارثان مسلمان برسد، چرا كه مسلمان از كافر ارث نمى‌برد. (اين اعتقاد غالب فقهاى اهل سنّت است).

ديگر اين كه: پيامبر صلّى اللّه عليه و آله گنهكاران ديگرى را همچون سارق و زانى غير محصن مشمول حكم حدّ قرار مى‌داد، دست يكى را قطع مى‌كرد و ديگرى را