خاطر آن است كه سبب تبذير و اسراف در جامعه مى‌گردد زيرا آنها كه بيش از حدّ گرفته‌اند در غالب نه حاضرند به ديگرى ببخشند و نه خود امكان جذب آن را دارند ناچار به اسراف و تبذير كشيده مى‌شوند.

سپس به آثار سوء دنيوى آن مى‌پردازد مى‌فرمايد: «هيچ كس مال خويش را در غير مورد استحقاق و نزد غير اهلش قرار نداد مگر اين كه سرانجام خداوند او را از سپاسگزارى آنان محروم ساخت و محبّتشان را متوجه ديگرى نمود، تا آن جا كه اگر روزى پايش بلغزد و به كمك آنان نياز داشته باشد بدترين دوست و پست‌ترين رفيق خواهند بود!» (و لم يضع امرؤ ماله في غير حقّه و لا عند غير أهله إلّا حرمه اللّه شكرهم، و كان لغيره ودّهم. فإن زلّت به النّعل يوما فاحتاج إلى معونتهم فشرّ خليل و ألأم خدين) [1].

تعبير به «ألأم خدين» با توجه به اين كه «لؤم» به معنى پستى و «خدين» به معنى دوست است اشاره به اين مى‌باشد كه آنها در روز گرفتارى شخصى كه به ايشان كمك كرده، نه تنها كمكى به او نمى‌كنند بلكه لئامت و پستى را به جايى مى‌رسانند كه شايد جزء سرزنش كنندگان در آيند.

و اين كه جمعى از شارحان و يا مترجمان «نهج البلاغه» معنى سرزنش را از اين عبارت فهميده‌اند شايد به خاطر اين باشد كه مصداق روشن پستى در هنگام گرفتارى دوست است.

تاريخ و تجربه‌هاى شخصى ما نيز بارها نشان داده است كه بسيارى از ستمگران و آنها كه ثروتهاى هنگفت و بى‌حساب به دوستان خود مى‌دادند به هنگامى كه در چنگال مكافات اعمال خود گرفتار شدند هيچ كس به يارى آنها

[1] «خدين» از مادّه «خدن» به معنى دوستى است و «خدن» (بر وزن اذن) و «خدين» به معنى دوست است كه جمع آن «اخدان» است.