فرمود، كه شرح آن در بحث نكات به خواست خدا خواهد آمد.

سپس امام عليه السّلام به بيان مفاسد اين كار (تبعيض و جور و ستم و تقسيم ناعادلانه بيت المال) پرداخته چنين مى‌فرمايد: «آگاه باشيد! بخشيدن مال در غير موردش، تبذير و اسراف است هر چند ممكن است اين كار در دنيا سبب سربلندى كسى كه آن را انجام داده است شود، ولى در آخرت، موجب سرافكندگى وى خواهد گشت، اين كار او را (چند روزى) در ميان مردم (دنياپرست) گرامى مى‌دارد ولى در پيشگاه خدا به زمينش مى‌افكند!» (ألا و إنّ إعطاء المال في غير حقّه تبذير و إسراف، و هو يرفع صاحبه في الدّنيا و يضعه في الآخرة، و يكرمه في النّاس و يهينه عند اللّه).

«تبذير» و «اسراف» گاه به يك معنى و به صورت مترادف به كار مى‌رود و گاه به دو معنى زيرا «تبذير» به معنى دقيق كلمه با اسراف متفاوت است «تبذير» از مادّه «بذر» به معنى پاشيدن دانه است و در جايى بكار مى‌رود كه انسان نعمت خدا را ضايع كند و به دور بريزد و به تعبير ديگر «ريخت و پاش» كند و به تعبير ديگر مال را در غير موردش مصرف كند ولى «اسراف» زياده‌روى در مصرف كردن نعمتهاست به طورى كه از حدّ اعتدال بيرون باشد بى آن كه ظاهرا چيزى ضايع گردد مثل اين كه غذاى بسيار زياد و گران قيمتى براى چند نفر تهيه كنند كه با قيمت آن بتوان ده‌ها نفر را تغذيه كرد.

امام عليه السّلام در اين بخش از سخنش، به آثار سوء معنوى و الهى صرف اموال در غير مورد استحقاق، اشاره فرموده كه ممكن است انسان در سايه آن چند صباحى در ميان مردم صاحب نفوذ شود ولى در پيشگاه الهى به كلّى سقوط خواهد كرد و در قيامت مجازات سنگينى خواهد داشت.

و اين كه مى‌فرمايد: بخشيدن چنين مالى «تبذير» و «اسراف» است به‌