در قسمت ديگرى از اين بخش از خطبه، به يك دستور مهم جنگى ديگر، اشاره كرده و به آنها مى‌گويد: اگر مى‌خواهيد پيروز شويد بايد ضربات همه جانبه، بر آنها وارد كنيد و هر بخش از لشكر مأموريت خاص خود را انجام دهد و دشمن را به هنگام شكست تا آخرين مرحله تعقيب كنيد، تا پيروزى همه جانبه حاصل شود و در شرح اين دستور، چنين مى‌فرمايد:

«آنها- يعنى دشمنان- هرگز از جاى خود بركنده نمى‌شوند، تا اين كه نيزه‌داران با نيزه‌هاى پى در پى بدنشان را سوراخ كنند آن گونه كه نسيم از آن بگذرد و شمشير زنان ضربه‌هايى بر آنها وارد سازند كه سر آنها را بشكافد و استخوانها را خرد كند و دستها و پاها را جدا سازد» (إنّهم لن يزولوا عن مواقفهم دون طعن دراك‌ [1]: يخرج منهم النّسيم؛ و ضرب يفلق الهام، و يطيح‌ [2] العظام. و يندر [3] السّواعد و الأقدام).

و در ادامه مى‌فرمايد: «آنها بايد پيوسته مورد تهاجم قرار گيرند و گروهها پشت سر هم آنان را تيرباران كنند. و گروهى از لشكر به يارى گروه ديگر بشتابد و آنها را آماج حملات خود سازد و لشكرهاى سواره نظام يكى پس از ديگرى آنان را تا شهرهايشان تعقيب كنند، تا زمانى كه سم اسبهاى شما آخرين نقطه سرزمين آنها را بكوبد و مسير رفت و آمد و جادّه‌ها و چراگاههاى آنها را از هر سو

[1] «دراك» از مادّه «درك» به معنى چيزى است كه پى در پى بوده باشد و گويى يكى از آنها ديگرى را درك مى‌كند و به آن مى‌رسد. بنابر اين «طعن الدراك» به معنى نيزه‌هايى است كه يكى پشت ديگرى بر پيكر دشمن وارد مى‌شود.

[2] «يطيح» از مادّه «اطاحه» به معنى افكندن است.

[3] «يندر» از مادّه «اندار» به معنى به زمين انداختن اسب و گاهى به كم كردن چيزى از حساب نيز اطلاق مى‌شود.