الأعظم. إنّ في الفرار موجدة [1] اللّه و الذّلّ اللّازم. و العار الباقي. و إنّ الفارّ لغير مزيد في عمره. و لا محجوز [2] بينه و بين يومه).

از يكسو آنها را به عنوان پيشگامان و شخصيتهاى برتر عرب كه چشمها به سوى آنها دوخته شده است مى‌شمرد، و از سوى ديگر آثار نكبت بار فرار را به آنها يادآور مى‌شود كه خشم و غضب الهى و ذلت هميشگى و ننگ جاودانه است و از سوى سوّم اين نكته را به آنها يادآور مى‌شود كه اگر هدف از فرار عمر بيشتر و زندگى طولانى‌تر است اين هدف با فرار حاصل نمى‌شود زيرا آن روزى كه براى مرگ در سرنوشت انسان رقم زده شده است قابل تغيير نيست.

آرى ممكن است انسان تصوّر كند كه با فرار حاصل نمى‌شود زيرا آن روزى كه براى مرگ در سرنوشت انسان رقم زده شده است قابل تغيير نيست.

آرى ممكن است انسان تصوّر كند كه با فرار عمر طولانى‌ترى خواهد داشت، به فرض كه چنين باشد آيا به اين عواقب سه‌گانه، خشم خدا، ذلّت و ننگ ابدى مى‌ارزد.

قرآن مجيد، به آنها از شركت در ميدان جهاد نگران بودند كه جان آنها در خطر مرگ است مى‌فرمايد: «قل لو كنتم في بيوتكم لبرز الّذين كتب عليهم القتل إلى مضاجعهم؛ بگو اگر در خانه‌هاى خود بوديد آنهايى كه كشته شدن بر آنها مقرر شده بود قطعا به سوى آرامگاه خود مى‌رفتند و (در همان خانه‌هايشان) به قتل مى‌رسيدند [3]».

امام عليه السّلام در آخرين جمله از اين فراز آنها را با عباراتى كوتاه و پر معنى تشويق به جهاد با دشمن مى‌كند:

[1] «موجده» از مادّه «وجد» (بر وزن نجد) به معنى خشم و غضب و گاه به معنى اندوه آمده است. و در اين جا به معنى اوّل است.

[2] «محجوز» از مادّه «حجز» به معنى منع كردن است.

[3] آل عمران آيه 154.