اهل سنت نقل شده مى‌خوانيم كه روز اوّل پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله پرچم را به دست «ابو بكر» داد او رفت و موفّق به فتح قلعه‌هاى محكم خيبر نشد، روز دوّم به دست «عمر» داد باز توفيقى نصيب لشكر اسلام نگرديد، در آن هنگام پيامبر صلّى اللّه عليه و آله فرمود: «لأعطينّ الرّاية غدا رجلا يحبّ اللّه و رسوله و يحبّه اللّه و رسوله كرّار غير فرّار يفتح اللّه عليه؛ فردا پرچم را به دست مردى مى‌سپارم كه خدا و رسولش را دوست مى‌دارد و خدا و رسولش نيز او را دوست مى‌دارند مردى كه پيوسته به دشمن حمله مى‌كند و هرگز فرار نمى‌كند و خداوند اين قلعه‌هاى «خيبر» را به دست او مى‌گشايد» [1].

فردا صبح كه شد گردنها از هر سو كشيده شد كه آن شخص كيست و هر كسى (از شجاعان) آرزو مى‌كرد اى كاش! پيامبر صلّى اللّه عليه و آله پرچم به او بسپارد ولى رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله على عليه السّلام را صدا زد و پرچم را به او سپرد و در همان روز تمام قلعه‌هاى «خيبر» گشوده شد و خيبريان بعد از جنگ نمايان على عليه السّلام، و لشكر اسلام تسليم شدند.

اين دلالت بر نهايت اهميّت نقش پرچم و پرچمدار در جنگهاى آن زمان دارد.

در عصر خود على عليه السّلام نيز اين معنى تكرار شد كه «مالك اشتر» پرچمدار لشكر امير مؤمنان على عليه السّلام مى‌خواست پرچم را به دست يكى از شجاعان بسپارد و خودش وارد كارزار شود، پرچم را به «حارث بن همام نخعى» كه مرد

[1] كامل ابن اثير، جلد 2، صفحه 219 و تفسير ثعلبى (مطابق نقل غايه المرام صفحه 467) و صحيح مسلم، جلد 4، كتاب فضائل الصحابه حديث 32 و صحيح بخارى، جلد 5، صفحه 171 باب غزوه خيبر (البتّه در صحيح بخارى و مسلم فقط جمله اخير درباره على عليه السّلام ذكر شده است).