در چهارمين دستور مى‌فرمايد: «نگاه چشمها را پايين بياوريد (و به انبوه و آخر لشكر دشمن نگاه نكنيد) چرا كه براى قوت و قدرت قلب بهتر و مايه آرامش بيشتر دل‌هاست» (و غضّوا الأبصار فإنّه أربط للجأش‌ [1]، و أسكن للقلوب).

اين دستور، بر خلاف دستورات پيش جنبه روانى دارد و مى‌دانيم هر قدر روحيه سربازان در سطح بالاترى باشد، اميد به پيروزى بيشتر است به همين دليل امام عليه السّلام بارها بر اين معنى تأكيد مى‌فرمود، كه نمونه‌هاى آن در خطبه‌هاى 11 و 66 گذشت.

در پنجمين دستور مى‌فرمايد: «صداها را خاموش كنيد (و كمتر سخن بگوييد) چرا كه سستى را دور مى‌سازد» (و أميتوا الأصوات. فإنّه أطرد للفشل).

بديهى است هنگامى كه انسان مشغول سخن گفتن شود بخشى از نيروى فكرى و همچنين بخشى از نيروى جسمانى او در اين راه مصرف مى‌شود و از تمركز فكر و توجّه به حملات حساب شده دشمن مى‌كاهد.

به همين دليل دشمنان خاموش و بى سر و صدا خطرناك‌تر به نظر مى‌رسند و لذا در ارتباط با جنگ «بدر» مى‌خوانيم: هنگامى كه سپاه اسلام، در برابر سپاه كفر، قرار گرفت لشكر قريش از كمى نفرات لشكر اسلام تعجب كردند و فكر كردند لشكر بيش از آن است كه مى‌بينند و احتمالا در پشت تپه‌ها پنهان شده‌اند كه در موقع حساس وارد عمل شوند، لذا «عمير بن وهب» را فرستادند كه اطراف ميدان را جستجو كند «عمير» سوار اسب شد و در گرداگرد بيابان به جستجو پرداخت، چيزى نديد، به سوى لشكرگاه برگشت و گفت: سپاه اسلام، همين جمعيّتى كه در حدود سيصد نفرند مى‌باشند و كمينى ندارند ولى چنان‌

[1] دو واژه «أربط للجأش» در خطبه قبل تفسير شد.