بخورند و بهره گيرند و آرزوها آن را سرگرم و غافل سازد [1]».

و در ادامه اين سخن مى‌فرمايد: «شادمانى و نعمت آن پايدار نيست و از دردها و مشكلاتش كسى در امان نمى‌باشد، سخت مغرور كننده و زيانبار است، متغيّر و زوال‌پذير و پايان گيرنده و نابود شدنى است و (سرانجام) ساكنان خود را مى‌خورد و هلاك مى‌كند» (لا تدوم حبرتها [2] و لا تومن فجعتها، غرّارة، ضرّارة حائلة [3] زائلة نافدة [4] بائدة [5] أكّالة غوّالة [6]).

امام عليه السّلام در اين قسمت از سخن خود با تعبيرات بسيار حساب شده از ناپايدارى دنيا خبر مى‌دهد، نه زيباييهاى آن ادامه دارد نه قدرت، نه ثروت، نه جوانى و نه امنيّت، همه چيز آن در معرض زوال است و با نسيمى دفتر ايّام بر هم مى‌خورد و غافل و بى خبر كسانى هستند كه با اين حال بر آن تكيه مى‌كنند.

و ادامه داده مى‌فرمايد: «آن گاه كه زندگى دنيا به حدّ اعلا مى‌رسد و به آرزوى دنياپرستان جامه عمل مى‌پوشاند و از آن راضى مى‌شوند، بيش از آنچه خداوند متعال (در قرآن) فرموده، نخواهد بود كه: زندگى دنيا همچون آبى است كه از آسمان فرو مى‌فرستيم و به وسيله آن گياهان سر به هم آورند، اما چيزى نمى‌گذرد كه خشك مى‌شوند و بادها آن‌ها را به هر سو پراكنده مى‌سازد و خداوند بر همه چيز قادر است» (لا تعدو- اذا تناهت إلى امنيّة اهل الرّغبة

[1] حجر، آيه 3.

[2] «حبره» از مادّه «حبر» (بر وزن ابر) به معنى اثر مطلوب و جالب است.

[3] «حائلة» از مادّه «حول» (بر وزن قول) گرفته شده و به معنى متغيّر است.

[4] «نافدة» از مادّه «نفاد» به معنى فنا و نابودى و پايان يافتن گرفته شده.

[5] «بائدة» از مادّه «بيد» (بر وزن صيد) گرفته شده كه به معنى هلاكت و نابودى است.

[6] «غوّالة» از مادّه «غول» (بر وزن قول) گرفته شده كه به معنى ترور و هلاك كردن غافلگيرانه است.