فيها و الرّضاء بها- أن تكون كما قال اللّه تعالى سبحانه: «كَماءٍ أَنْزَلْناهُ مِنَ السَّماءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَباتُ الْأَرْضِ فَأَصْبَحَ هَشِيماً [1] تَذْرُوهُ الرِّياحُ وَ كانَ اللَّهُ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ مُقْتَدِراً» [2] امام عليه السّلام در اين جا براى اثبات مقصود خود به مثال زيبا و گويايى كه قرآن مجيد در سوره «كهف» آورده است متوسّل مى‌شود دست انسانها را گرفته و به دشت و صحرا مى‌برد، منظره بهار و پاييز را در نظر آنها مجسّم مى‌سازد كه چگونه با نزول باران، زمين مى‌جنبد و گياهان سر بر مى‌آورند درختان شكوفه مى‌كنند و گلها مى‌خندند و شاخه‌ها پر برگ و سپس پر ميوه مى‌شوند اما با گذشتن چند ماه برگها پژمرده، درختان افسرده، نغمه‌هاى مرغان خاموش، شاخه‌ها برهنه مى‌شوند و همه چيز پايان مى‌گيرد، آرى! چنين است وضع زندگى انسانها در اين دنياى فانى و ناپايدار و چه تشبيه جالب و گويايى!

[1] «هشيما» از مادّه «هشم» (بر وزن خشم) در اصل به معناى شكستن اشياء سست است لذا به گياهان خشك شده خرد شده «هشيم» گفته مى‌شود.

[2] كهف، آيه 45.