شده‌اند، رأى صواب اين است كه از آنها بپذيريم و دست از آنان بكشيم؟» (ألم تقولوا عند رفعهم المصاحف حيلة و غيلة [1]، و مكرا و خديعة: إخواننا و أهل دعوتنا، استقالونا [2] و استراحوا إلى كتاب اللّه سبحانه، فالرّأي القبول منهم و التّنفيس‌ [3] عنهم).

آن گاه پاسخ خود را در برابر اين فريب و نيرنگ به آنها يادآور شده مى‌فرمايد:

(به خاطر داريد كه) من به شما گفتم: اين كارى است كه ظاهرش ايمان و باطنش (كفر و) عدوان است، آغازش رحمت و پايانش ندامت است» (فقلت لكم: هذا أمر ظاهره إيمان، و باطنه عدوان، و أوّله رحمة، و آخره ندامة).

«بر همين حال باقى باشيد، و از راهى كه پيش گرفته‌ايد منحرف نشويد و در اين مرحله سرنوشت‌ساز، به جهاد ادامه دهيد و در جهاد دندانها را بر هم بفشاريد و به هيچ صدايى اعتنا نكنيد، چرا كه اينها صداهايى است كه اگر به آن پاسخ (موافق) گويند گمراه مى‌كند و اگر رهايش سازند گوينده‌اش خوار و ذليل مى‌شود» (فأقيموا على شأنكم، و الزموا طريقتكم، و عضّوا على الجهاد بنواجذكم، و لا تلتفتوا إلى ناعق نعق: إن أجيب أضلّ، و إن ترك ذلّ).

«ولى (مع الأسف) اين كار (مسأله حكميّت) انجام گرفت و ديدم شما آن را پذيرفتيد» (اكنون كه در دام آنها گرفتار شده‌ايد فريادتان بلند شده است) (و قد كانت هذه الفعلة، و قد رأيتكم أعطيتموها).

راستى شگفت‌آور است! از يكسو امام عليه السّلام را در آخرين لحظات سرنوشت‌ساز جنگ، كه گام‌هاى كوتاهى به سوى پيروزى باقى مانده بود، سخت در فشار

[1] «غيلة» به معنى نيرنگ است.

[2] «استقالوا» از مادّه «استقالة» به معنى درخواست پس گرفتن چيزى است.

[3] «تنفيس» به معنى گشايش و آزاد نمودن و دست كشيدن است.