ما با آن زندگى كنند و سرزمينهاى دورتر از ما نيز از آن بهره‌مند شوند، و روستاهاى ما از آن مدد گيرند (همه اينها را) از بركات واسع و عطاياى فراوان خويش بر بندگان فقير و حيوانات وحش بيابان عنايت فرما!» (اللّهمّ سقيا منك تعشب‌ [1] بها نجادنا [2]، و تجري بها و هادنا [3]، و يخصب‌ [4] بها جنابنا [5]، و تقبل بها ثمارنا، و تعيش بها مواشينا، و تندى‌ [6] بها أقاصينا [7]، و تستعين بها ضواحينا [8]؛ من بركاتك الواسعة، و عطاياك الجزيلة، على بريّتك المرملة [9]، و وحشك المهملة).

امام عليه السّلام سعه صدر و وسعت نظر و رحمت عام خود را در اين دعا نشان مى‌دهد، چرا كه مناطق دور و نزديك را در نظر گرفته، چهارپايان و حتى حيوانات وحشى بيابان را از نظر دور نمى‌دارد، دعاى او همگان را شامل مى‌شود و تقاضاى او همه را در بر مى‌گيرد و اين است معنى لطف و مرحمت عام امام عليه السّلام پيشواى بزرگ اسلام!

[1] «تعشب» از مادّه «عشب» (بر وزن شرف) به معنى رويش گياه گرفته شده است.

[2] «نجاد» از مادّه «نجود» (بر وزن سجود) به معنى مرتفع شدن است و عرب سرزمين مرتفع را «نجد» مى‌گويد.

[3] «و هاد» جمع «و هدة» (بر وزن غفلة) به معنى زمين منخفض و پست است.

[4] «يخصب» از ريشه «خصب» (بر وزن فكر) به معنى پر گياه شدن گرفته شده است.

[5] «جناب» به معنى اطراف خانه يا محله يا شهر است.

[6] «تندى» از مادّه «نداوة» به معنى رطوبت گرفته شده و معمولا در اين گونه موارد كنايه از جود و سخاوت است.

[7] «اقاصى» جمع «أقصى» به معنى نقطه دور دست است.

[8] «ضواحى» جمع «ضاحيه» به معنى منطقه خارج از شهر است.

[9] «مرمله» از مادّه «ارمال» به معنى تمام شدن زاد و توشه و فقير شدن، گرفته شده است و مرمله به معنى فقير و ارامل نيز به افراد فقير گفته مى‌شود.