پر بركت، گوارا و خرّمى بخش از ناحيه خودت بر ما نازل فرما! بارانى كه گياهانى پر بركت با شاخه‌هاى پر ثمر و برگهاى سر سبز و پر طراوات بروياند، آن گونه كه بندگان ضعيفت را با آن توان بخشى و سرزمينهاى مرده را با آن زنده كنى!» (اللّهمّ سقيا منك محيية مروية، تامّة عامّة، طيّبة مباركة، هنيئة مريعة [1]، زاكيا نبتها، ثامرا [2] فرعها، ناضرا [3] ورقها، تنعش‌ [4] بها الضّعيف من عبادك، و تحيي بها الميّت من بلادك).

در واقع عليه السّلام امام از پيشگاه حق تقاضاى بارانى مى‌كند كه شرائط در آن جمع باشد و موانع از آن دور، زيرا بسيار ديده شده كه بارانهاى سيل آسا مى‌بارد ولى همه چيز را ويران مى‌كند، يا در نقطه خاصّى متمركز مى‌شود و نفع آن عام نيست و يا همراه با سردى شديد هوا و يخبندان مى‌شود كه آثار منفى بجا مى‌گذارد و يا موانعى همچون بادهاى گرم، طوفانهاى شديد، آفات گياهى ملخ و حشرات موذّى و امثال آن، آثار باران را از ميان مى‌برد، امام عليه السّلام تمام اين جوانب را در نظر مى‌گيرد و جمع همه شرايط و دفع همه موانع را از خدا مى‌طلبد.

و در ادامه اين دعا هفت وصف ديگر، بيان مى‌كند كه با اوصاف سيزده‌گانه قبل، عدد بيست را كامل مى‌سازد، عرضه مى‌دارد «خداوندا! بارانى ده! كه تپّه‌ها و كوههاى بلند ما را پر گياه سازد و در دامنه‌ها و دشتها جارى گردد، به تمامى سرزمين ما نعمت فراوان بخشد، ميوه‌ها با آن به ما روى آورند، چهارپايان‌

[1] «مريع» از مادّه «مرع» (بر وزن فرح) به معنى پر گياه شدن گرفته شده است.

[2] «ثامر» به معنى «ذو ثمر» و داراى ميوه مى‌باشد.

[3] «ناضر» به معنى «ذو نضره» يعنى داراى خرمى و طراوت است.

[4] «تنعش» از مادّه «نعش» (بر وزن فرش) به معنى برانگيختن و بر پا داشتن گرفته شده است.