نام کتاب : پيام امام امير المومنين(ع) نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 5 صفحه : 136
ما با آن
زندگى كنند و سرزمينهاى دورتر از ما نيز از آن بهرهمند شوند، و روستاهاى ما از آن
مدد گيرند (همه اينها را) از بركات واسع و عطاياى فراوان خويش بر بندگان فقير و
حيوانات وحش بيابان عنايت فرما!» (اللّهمّ سقيا منك تعشب
[1] بها نجادنا [2]، و تجري
بها و هادنا [3]، و يخصب [4]
بها جنابنا [5]، و تقبل بها ثمارنا، و تعيش بها مواشينا، و
تندى [6] بها أقاصينا [7]،
و تستعين بها ضواحينا [8]؛ من بركاتك الواسعة، و
عطاياك الجزيلة، على بريّتك المرملة [9]،
و وحشك المهملة).
امام عليه
السّلام سعه صدر و وسعت نظر و رحمت عام خود را در اين دعا نشان مىدهد، چرا كه
مناطق دور و نزديك را در نظر گرفته، چهارپايان و حتى حيوانات وحشى بيابان را از
نظر دور نمىدارد، دعاى او همگان را شامل مىشود و تقاضاى او همه را در بر مىگيرد
و اين است معنى لطف و مرحمت عام امام عليه السّلام پيشواى بزرگ اسلام!
[1] «تعشب» از مادّه «عشب» (بر وزن شرف) به معنى
رويش گياه گرفته شده است.
[2] «نجاد» از مادّه «نجود» (بر وزن سجود) به
معنى مرتفع شدن است و عرب سرزمين مرتفع را «نجد» مىگويد.
[3] «و هاد» جمع «و هدة» (بر وزن غفلة) به معنى
زمين منخفض و پست است.
[4] «يخصب» از ريشه «خصب» (بر وزن فكر) به معنى
پر گياه شدن گرفته شده است.