بخش يك نواختى را از بين مى‌برد و ارزش آنها را آشكار مى‌سازد.

ديگر اينكه: آنچه لذّات دنيا را در كام انسان تلخ مى‌كند اين است كه پيوسته خطرات نعمت‌ها را احاطه كرده و فكر سلب نعمت، همواره انسان را آزار مى‌دهد.

امام عليه السّلام در عبارات بالا مى‌فرمايد: اين مشكل بزرگ درباره نعمت‌هاى آخرت وجود ندارد.

همانگونه كه در قرآن مجيد آمده است كه از زبان بهشتيان به هنگام حمد و ستايش پروردگار مى‌گويد: « «وَ قالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَكُورٌ الَّذِي أَحَلَّنا دارَ الْمُقامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لا يَمَسُّنا فِيها نَصَبٌ وَ لا يَمَسُّنا فِيها لُغُوبٌ»؛ آنها مى‌گويند: ستايش براى خداوندى است كه اندوه را از ما برطرف ساخت؛ زيرا پروردگار ما غفور و شكور است. خداوندى كه به فضل خود ما را در اين سراى جاويدان جاى داد كه نه رنجى در آنجا به ما مى‌رسد و نه سستى و واماندگى». [1] سپس امام عليه السّلام به شرح درد و رنج‌هاى اهل معصيت در سرايى ديگر پرداخته مى‌فرمايد: «و اما گناهكاران را در بدترين منزلگاه جاى مى‌دهد و دست آنها را با غل و زنجير به گردنشان مى‌بندد، آن گونه كه سرهايشان را به پاها نزديك مى‌كند!» (و أمّا أهل المعصية فأنزلهم شرّ دار، و غلّ الأيدي إلى الأعناق، و قرن النّواصي بالأقدام) اين تعبيرات اشاره به چيزى است كه در قرآن مجيد آمده: « «إِذِ الْأَغْلالُ فِي أَعْناقِهِمْ وَ السَّلاسِلُ يُسْحَبُونَ فِي الْحَمِيمِ ثُمَّ فِي النَّارِ يُسْجَرُونَ»؛ در آن هنگام كه غل و زنجيرها بر گردن آنان قرار گرفته و آنها را مى‌كشند و در آب جوشان وارد مى‌كنند، سپس در آتش دوزخ افروخته مى‌شوند». [2] در ادامه اين سخن مى‌افزايد: «خداوند جامه‌هايى از موادّ آتش‌زا و لباس‌هايى از قطعه‌هاى آتش بر آنها مى‌پوشاند؛ در عذابى كه حرارتش بسيار شديد است و درش‌

[1] سوره فاطر، آيات 34- 35.

[2] سوره غافر، آيات 71- 72.