به اين ترتيب، حوادث ناراحت كننده و عوارض نگرانى‌زا كه در عالم دنيا پيوسته آرامش فكر انسان را بر هم مى‌زند و زندگانى‌هاى راحت را تحت تأثير قرار مى‌دهد در آنجا وجود ندارد و هميشه خيال انسان راحت و آرامش او برقرار و زندگى او مملوّ از سرور و شادى است؛ نه خطرى آنها را تهديد مى‌كند و نه بيمارى و نه عوامل وحشتناك طبيعى همچون سيل‌ها و زلزله‌ها و خشكسالى‌ها و نه حوادث ناراحت كننده اجتماعى مانند ناامنى‌ها، جنگ‌ها و كشمكش‌ها.

تفاوت ميان جمله: «لا يظعن النّزّال» با جمله: «و لا تشخصهم الأسفار». ممكن است از اين نظر باشد كه اوّلى اشاره به كوچ‌هاى اجبارى باشد كه انسان در دنيا گاهى مجبور به آن مى‌شود و به كلّى ترك وطن مى‌گويد و دومى اشاره به سفرهايى است كه انسان در دنيا به حكم اجبار براى تأمين حاجات زندگى، مشكلات و رنج آن را پذيرا مى‌شود. در سراى آخرت هيچ يك از آنها وجود ندارد.

آرى! زندگى دنيا هر قدر راحت و پر نعمت باشد، به خاطر اينكه همواره در معرض اين آفات است لذّت بخش و شيرين نيست؛ ولى زندگى سراى جاويدان به خاطر نبودن هر گونه عوامل نگرانى، شيرين شيرين است.

در اينجا ممكن است كسانى سؤال كنند كه ما ارزش نعمت‌هاى اين جهان را به خاطر لحظاتى كه آنها را از دست مى‌دهيم درك مى‌كنيم؛ تا ظلمت شب را نبينيم ارزش روشنايى روز و آفتاب عالمتاب را نمى‌فهميم و تا بيمارى دست ندهد ارزش نعمت سلامتى آشكار نمى‌شود؛ آيا نبودن عوارض و حوادثى كه در بالا اشاره شد، سبب نمى‌شود كه انسان در آنجا از درك لذّت نعمت‌ها باز ماند.

در پاسخ اين سؤال بايد به دو نكته توجّه داشت: نخست اينكه، نعمت‌هاى سراى آخرت در تحوّل و تغييرند؛ يعنى پيوسته نعمتى جاى خود را به نعمتى ديگر مى‌دهد و هر روز مواهب جديدى به آنها مى‌رسد و اين دگرگونى‌هاى نشاط آفرين و لذّت‌