همانند گوشش از كار مى‌افتد. (آرى چشم را براى هميشه فرو مى‌بندد) و روح او از بدنش براى هميشه خارج مى‌شود». (ثمّ ازداد الموت التياطا [1] به، فقبض بصره كما قبض سمعه، و خرجت الرّوح من جسده).

«در اين هنگام به صورت مردارى در ميان خانواده‌اش قرار مى‌گيرد كه از نشستن نزد او وحشت مى‌كنند و از او فاصله مى‌گيرند (فرياد سوگواران بر مى‌خيزد؛) ولى نه مى‌تواند سوگوارانش را يارى دهد، و نه كسى را كه او را صدا مى‌زند پاسخ گويد».

(فصار جيفة بين أهله، قد أوحشوا من جانبه، و تباعدوا من قربه، لا يسعد باكيا، و لا يجيب داعيا).

«سرانجام او را به سوى گودالى در درون زمين حمل مى‌كنند؛ او را به دست عملش مى‌سپارند و براى هميشه از ديدارش چشم مى‌پوشند!». (ثمّ حملوه إلى مخطّ [2] في الأرض، فأسلموه فيه إلى عمله، و انقطعوا عن زورته‌ [3]).

ساليان دراز در ميان خانواده‌اش مى‌گفتند و مى‌خنديدند و مى‌جوشيدند و مى‌خروشيدند و دورى از يكديگر را تحمّل نمى‌كردند؛ ولى بعد از فرا رسيدن مرگ يك ساعت ماندن در كنار او را تحمّل نخواهند كرد! گويى هميشه از آنها بيگانه و آنها نيز از او بيگانه بوده‌اند.

نكته لحظه هولناك جان دادن‌

در طول زندگى انسان، لحظه‌اى دردناك‌تر و غم انگيزتر از لحظه جان دادن نيست.

[1] «التياط» از مادّه «ليط» (بر وزن ليل) به معناى چسبيدن و آميختن به چيزى است.

[2] «مخطّ» به معناى شكاف و گودال است و به قبر نيز اطلاق مى‌كنند؛ زيرا قبلا خطّى مى‌كشند، سپس آن را مى‌شكافند.

[3] «زوره» از مادّه «زيارت» و به همان معناست.