« (پروردگارا!) پاك و منزّهى! چه بزرگ است مقام تو. (باز هم) منزّهى! چه بزرگ است آنچه را كه از آفريده‌هايت مى‌بينيم؛ و چه كوچك است هر بزرگى در برابر قدرت و عظمت تو؛ و چه با شكوه است آنچه را از ملكوتت مشاهده مى‌كنيم و چقدر ناچيز است آنچه را مى‌بينيم، در برابر آنچه از قلمرو حكومتت كه از ما پنهان است!».

(سبحانك ما أعظم شأنك! سبحانك ما أعظم ما نرى من خلقك! و ما أصغر كلّ عظيمة في جنب قدرتك! و ما أهول ما نرى من ملكوتك! و ما أحقر ذلك فيما غاب عنّا من سلطانك!).

هر قدر علم و دانش بشر پيشرفت مى‌كند و ابزار قوى‌ترى براى بررسى جهان آفرينش در اختيار او قرار مى‌گيرد، عظمت اين عالم به طرز عجيبى در نظر ما بيشتر مى‌شود. به گفته بعضى از دانشمندان، جهان آفرينش- تا آنجا كه ما مى‌دانيم- همچون كتابخانه عظيمى است كه ميليون‌ها كتاب داشته باشد و كره زمين ما با تمام تشكيلاتش، همچون يك نقطه در يكى از صفحات كتابى از كتاب‌هاى اين كتابخانه بزرگ است و به گفته ديگرى: امروز ثابت شده كه بعضى از ستارگان آسمان به قدرى بزرگ است كه انسان را غرق در شگفتى مى‌كند! ستاره‌اى است جزء ستارگان صورت فلكى «جوزا» كه به عنوان «ابط الجوزا» شناخته مى‌شود، كه سى ميليارد برابر كره زمين است! و اين تنها يكى از ستارگان بزرگ آسمان است. و چه جالب است كه امام عليه السّلام مى‌فرمايد آنچه از ما پنهان است، بسيار با عظمت‌تر است از آنچه مى‌بينيم.

اين را در زمانى فرمود كه هيچ يك از اكتشافات امروز نبود و «هيأت بطلميوسى» كه جهان هستى را با نهايت حقارت مى‌نگريست، بر تمام محافل علمى حكمفرما بود.

امام عليه السّلام در اين سخن، دقيقا در سايه قرآن مجيد حركت مى‌كند آنجا كه مى‌فرمايد: «لَخَلْقُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ أَكْبَرُ مِنْ خَلْقِ النَّاسِ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ»؛